Rozdział 17

/ Jagoda /

            Zupełnie nie wiem, dlaczego moje samopoczucie pogarsza się z dnia na dzień. Zbyt często dokuczają mi poranne mdłości, biorące się nie wiadomo skąd. Pomijam już brak apetytu, czy chęci, by wstać z łóżka. Nie mam ochoty na nic. Jednak leżąc na wznak w łóżku, mam sporo czasu na przemyślenia. Całkiem niepostrzeżenie moje refleksje skłaniają się ku Amerykaninowi, którego nie widziałam od paru tygodni. Dzwonię do niego przynajmniej kilka razy w tygodniu, lecz w większości przypadków nie odbiera. Generalnie wychodzi na to, że albo robi coś ważnego, albo zapomina telefonu, który odbiera ten Brazylijczyk. Nie wiem, co mam o tym sądzić. Czuję się źle, będąc traktowaną w taki sposób i odnoszę wrażenie, iż stałam się jego zabawką na kilka dni. Odpychając od siebie ponure rozważania, wstaję z łóżka. Ubieram klubowy dres i względnie doprowadzam się do porządku. Przychodzi mi to z trudem, jednak przypuszczenia nie pozwalają mi zachować spokoju. Muszę to sprawdzić! Z duszą na ramieniu wychodzę więc do apteki, by zaopatrzyć się w test ciążowy. Zajmuje mi to nie więcej niż kilka minut, po czym wracam do mieszkania Michała i zamykam się w łazience. Z duszą na ramieniu sprawdzam przyczynę swojego samopoczucia. Czekam kilka chwil i… Nie mogę uwierzyć! Ot tak, zaszłam w ciążę! Mój świat wali się w ułamku sekundy. Wszystko, co miało się ziścić w najbliższym czasie jest zwyczajnie nie aktualne. Siadam na podłodze, a do moich oczu napływają łzy. Nie hamuję ich, gdyż muszę wylać z siebie cały żal i pretensje. W pierwszej chwili nie myślę. Dopiero, gdy dochodzę do siebie, zastanawiam się, jak powiem Thortonowi. Łatwe to na pewno nie będzie.

***

         Ostatni tydzień był dla mnie katastrofą. Nastrój z dnia na dzień się pogarsza, a Michał dolewa tylko oliwy do ognia. Czy on nie może zrozumieć, że nie mam ochoty na obiad albo rozmowę?  Nawet nie mogę zostać sama, bo on musi sprawować nade mną kontrolę. Umiejętnie wypycham go z pokoju, mówiąc iż dzwoni mi telefon. W rezultacie nie kłamię, gdyż właśnie słyszę dźwięk obwieszczający nadejście połączenia. Z duszą na ramieniu biorę w dłonie aparat i naciskam klawisz zielonej słuchawki. Serce zaczyna mi bić w szaleńczym tempie, gdy słyszę angielskie powitanie.

            - Chciałaś się ze mną spotkać – oznajmia obojętnym tonem.

            - Owszem – wyduszam z siebie odpowiedź – mam ci coś ważnego do powiedzenia.

            - W takim razie czekam na ciebie w parku za godzinę – oznajmia, rozłączając się.

Z jednej strony cieszę się na to spotkanie. Z drugiej natomiast zaczynają nachodzić mnie wątpliwości. Boję się jego reakcji na wieść o ciąży. Podejrzewam, iż wcale nie będzie zadowolony. No, ale co ja mam zrobić? Będę unikać rozmowy na ten temat do momentu, kiedy mój brzuch będzie wyglądał jak piłka? Wtedy będzie jeszcze gorzej, niż teraz. Jednak mleko już się rozlało. Wciąż wystraszona przygotowuję się do spotkania. Wkładam na siebie szare rurki, oraz koszulkę. Na ramiona narzucam jedynie cienki sweterek, skrywany pod przykryciem krótkiego płaszczyka. Biorę jeszcze z półki czapkę i rękawiczki, po czym wychodzę. Nad niczym nie myśląc, kieruję się na wyznaczone miejsce. Siadam na jednej z ławek, gdzie czekam na swojego towarzysza. Nim na dobre zdążę utkwić w czymś wzrok, pojawia się przede mną Amerykanin. Całuje mnie czule w czoło, po czym podrywa, zmuszając do wstania. Nieco zbyt ufnie podaję mu dłoń, dzięki czemu zaczynamy spacer. Początkowo idziemy w milczeniu. Lecz z każdą kolejną chwilą obydwu nam dzwoni w uszach przeraźliwa cisza.

            - Brian – odzywam się, gwałtownie przystając – muszę ci coś powiedzieć.

            - Czyżbyś miała jakąś kontuzję? – pyta zdziwiony.

            - Można i tak to nazwać – odpowiadam – w pewnym sensie.

            - Co masz na myśli? – rozgrywający zaczyna dociekać.

            - Jestem w ciąży – oznajmiam na jednym bezdechu.

            - Że co proszę!? – jego spokojny głos przeradza się w krzyk – Jak mogłaś?!

Oczywiście ja jestem wszystkiemu winna! Tak, prosiłam się, żeby mnie przeleciał, przyjechał na mecz i w ogóle właził w moje życie! Ktoś mu kazał?! Czuję się załamana. Mój świat do reszty lega w gruzach i nie ma już nic, co tak misternie budowałam przez wiele lat. Nagle czuję siarczyste uderzenie w policzek. Odruchowo łapię się za bolące miejsce, a do moich oczu napływają łzy.

            - Jesteś tak samo winien, draniu! – Krzyczę w kierunku odchodzącego Thortona.

            - Bujaj się! – „odpowiada” – pewnie spałaś z połową kumpli Michała!

Zupełnie nie mam pojęcia, co mam odpowiedzieć na ten zarzut. Nie odpowiadam więc nic. I tak nie ma to już większego sensu, skoro to ostatnie chwile mojego życia. Zapłakana biegnę do domu, gdzie szukam leków, pozwalających mi zapomnieć. Po paru minutach poszukiwań odnajduję apteczkę. Zabieram środki oraz butelkę z wodą. Idąc na górę zaczynam połykać kapsułki o wyglądzie cukierków…

***

/ Michał /

            W ostatnim czasie treningi są dużo cięższe niż na początku. Przygotowujemy się do rozegrania ćwierćfinałowych meczów przeciwko bydgoskiej Deleccie, więc trener wymaga od nas o wiele więcej. Spędzamy na hali większość dnia, trenując ustawienia. Nie obywa się również bez ćwiczeń w siłowni. Atletyka ma w siatkówce duże znaczenie, do którego Bernardi przykłada ogromną wagę. Dzisiaj na szczęście kończy się na zajęciach z piłką. Spokojnie odbijam w towarzystwie Luciano, gdy słychać przeraźliwy krzyk. Wystraszony odwracam się w stronę, z której dobiega hałas. Jak się okazuje, to Bartman źle postawił stopę, a jego twarz wykrzywia się w grymasie bólu. Dłoń trzyma w okolicach kości piszczelowej, co oznacza, że to na pewno jest kontuzja nogi.

            - Nic się nie stało? – pytam, poklepując kolegę po ramieniu.

            - A co, ślepy jesteś?! – odpowiada, podnosząc głos.

            - Ej, Zbysiu. Spokojnie – staram się nie pogarszać atmosfery.

Przyjmujący patrzy na mnie gniewnym wzrokiem, nic nie odpowiadając. Ja również nie wznawiam konwersacji. Pomagam mu jedynie wstać i, podając ramię, prowadzę go do gabinetu lekarza. Na nic zdają się jego protesty, żeby go zostawić. Jak mam sobie iść, kiedy on potrzebuje pomocy? On chyba na głowę upadł! Zupełnie nie zważając na to, co mówi, dołącza do mnie Bartek i wspólnie pomagamy kapitanowi. Kumpli się na pastwę losu nie zostawia, ot co.

***

/ Hania /

            Pierwszy raz od kłótni z Michałem kończę pracę w spokoju. Z uśmiechem na twarzy opuszczam gabinet i spieszę się, by odebrać małego od Aldony. Mam wrażenie, że nieco jej się narzucam, jednak nie chcę zabierać małego do biura. To zdecydowanie nie jest miejsce dla niego. Z tą właśnie myślą schodzę na parter. Już mam udać się do wyjścia, gdy zatrzymuje mnie Michał. Postanawiam zrobić mu na złość i nie reagować na wołania, jednak siatkarz jest nieugięty. Zatrzymuje mnie ruchem dłoni, po czym wpija namiętnie w usta. Trwamy w pocałunku przez dłuższą chwilę, po czym uśmiecha się do mnie zawadiacko i obejmuje ramieniem. Czuję się bezpieczna w jego objęciach.

            - Lecisz po Arka? – pyta z wyraźną troską.

            - Tak – odpowiadam mu nieco zawstydzona – znowu jest u Aldony.

            - Może gdybym namówił Jagodę, ona zajmowała by się małym w domu? – proponuje.

            - Nie chcę się narzucać – odrzekam nie pewnie.

            - A Aldonie się nie narzucasz? – pyta retorycznie, po czym opuszczamy halę.

***

           

            Kiedy udaje nam się odebrać Arka, zmęczeni wracamy do domu. Gdy dochodzimy na piętro, chcę udać się do swojego mieszkania. Jednak Michał rzuca mi błagalne spojrzenie, pod wpływem którego zupełnie zmieniam zdanie i chowam klucze do torebki. Po chwili wchodzimy do mieszkania, gdzie wita nas cisza. Kieruję swoje kroki do salonu, gdzie zdejmuję wierzchnie ubranka mojemu synkowi. Natomiast atakujący idzie do kuchni. Coś musiało go zaniepokoić, że udaje się właśnie tak. Naraz dobiega mnie jego krzyk:

            - Jagoda! Jagoda, gdzie jesteś?

            - Co się dzieje?! – pytam, biegnąc za towarzysza.

Nie otrzymuję odpowiedzi. Dlatego wciąż poddenerwowana biegnę na piętro, gdzie mieści się pokój jego siostrzenicy. Trzymając Arka na rękach przekraczam próg pomieszczenia, obserwując sytuację. Na raz słyszę ponowny krzyk Michała:

            - Jagoda, żyjesz?!

Atakujący podnosi głos tak bardzo, że przez przypadek budzi, śpiącego w moich ramionach, chłopca. Jego płacz świdruje nasze uszy i zupełnie nie mogę go uspokoić. Malec czuje chyba, że coś jest nie tak, bo widać po nim zdenerwowanie. I ja się denerwuję, gdy dostrzegam puste listki po różnego rodzaju tabletkach. Blednę z przerażenia, patrząc na nieprzytomną dziewczynę.

            - Hania, dzwoń po pogotowie! – udaje mi się jeszcze wysłyszeć jego głos.

---------------------------------------------

Witam! 

Przepraszam za małe opóźnienie, ale obowiązki nie pozwoliły mi dodać rozdziału na czas. Mam nadzieję, że się nie gniewacie. Pozdrawiam!

Pytania.

Polub to.