Rozdział 18

/ Michał /

            Kiedy wbiegam do pokoju Jagody, jestem przerażony. Widok, jaki zastaję, przedstawia wręcz masakrę. Nigdy nie spodziewałbym się czegoś takiego. Zwłaszcza po mojej siostrzenicy. I choć domyślam się, co pchnęło ją do próby samobójczej, nie chcę o tym myśleć. Ale jeśli moje przypuszczenia się potwierdzą, najzwyczajniej w świecie pozbawię go tej części, którą myślał przelatując Jagodę. Gdy o nim myślę, wszystko zaczyna się we mnie gotować. Nie jest mi jednak dane wyżyć się na jakimś przedmiocie, gdyż w progu pomieszczenia staje dwóch internistów. Ustępuję miejsca sanitariuszom, sam z przerażeniem obserwując ich poczynania. Po dłuższej chwili reanimacji panowie przenoszą moją siostrzenicę na przygotowane wcześniej nosze. Nie wszystko do mnie dociera. Nie chcę wręcz dopuścić do siebie myśli, że siatkarkę czeka pobyt w szpitalu. Coś mi mówi, że wszystkiemu winien jest Thorton, nie wiem tylko, co.

            - Musimy zabrać dziewczynę do szpitala – mówi jeden z lekarzy.

            - Słucham? – nie jestem w stanie uwierzyć własnym uszom.

            - Konieczne jest płukanie żołądka -  wtrąca drugi – dziewczyna nałykała się za dużej ilości leków.

Czuję się tak, jakby uderzył we mnie piorun. Sądziłem, że to, co połknęła Jagoda, sprowadza się do listka, który trzymała w dłoni, gdy ją znalazłem. Jednakże bardzo się mylę. Dopiero teraz dociera do mnie, co Jagoda próbowała zrobić.

            - Ona przeżyje? – pytam ledwo słyszalnie, gdy interniści znikają za drzwiami mieszkania.

***

/ Hania /

           

            Piękna pogoda, jaka utrzymuje się na zewnątrz, skutecznie uniemożliwia mi sen. Staram się nakryć głowę kołdrą i przez chwilę podrzemać, jednak staje się to nie realne, gdyż w pokoju obok słyszę płacz Arka. Czym prędzej opuszczam przytulne łóżko i udaję się do małego. Na mój widok chłopiec przestaje płakać i radośnie macha rączkami. Nie mam pojęcia, skąd u niego tak dobry nastrój, co udziela się również mi. Z uśmiechem na twarzy wyjmuję Arka z łóżeczka, przystawiając go do piersi. Chłopiec z zapałem pochłania swoje „śniadanie”, na co patrzę z radością. Cała czynność zostaje jednak przerwana. Moje uszy dobiega dźwięk dzwoniącego przy drzwiach dzwonka. Doprowadzam siebie i synka do względnego porządku, po czym kieruję swe kroki na parter w celu otworzenia. Gdy, trzymając synka na rękach, staję w progu, nie mogę uwierzyć własnym oczom. Na klatce schodowej stoi obarczona sporą torbą mama. Nie czekając długo, wpuszczam gościa do środka. Nadal zmieszana wędruję za rodzicielką do salonu. Zajmujemy miejsca na dużej kanapie, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Dopiero po dłuższej chwili udaje mi się przerwać nieco krępującą dla nas ciszę.

            - Co tutaj robisz? – pytam, nie powstrzymując uśmiechu.

            - Stęskniłam się za moją kochaną córką i wnuczkiem – otrzymuję odpowiedź.

            - Naprawdę? – nie do końca wierzę w wypowiedziane przed chwilą słowa.

            - Tak – potwierdza skinieniem głowy – musiałam zobaczyć moje maleństwo.

Nie pytając mnie o zgodę, odbiera z moich rąk uśmiechniętego Arka. Chłopiec zupełnie nie boi się mojej mamy, choć bardzo często trudno mu przyzwyczaić się do dawno nie widzianych twarzy. Mama jest jednak bardzo podobna do mnie, więc nie stanowi to dla małego wielkich różnic. Przeciwnie. Arek całkiem dobrze bawi się ze swoją babcią. Postanawiam więc wykorzystać chwilę oddechu, by wziąć prysznic i przygotować się do pracy. W gruncie rzeczy niebawem wychodzę na mecz, z którego muszę napisać relację, a także przeprowadzić konferencję prasową, w której udział bierze dziś mój sąsiad i przyjaciel, jakim jest Michał.

Kiedy wychodzę z łazienki, widzę jak mama usypia mojego kochanego synka. Przy takiej liczbie zajęć, jaka spada na moją głowę, trudno mi bawić się z nim tak długo. Dlatego po przyjeździe babci był w siódmym niebie. Wspólna zabawa jego ulubionymi maskotkami dała się we znaki, czego efektem jest marudzenie i rzucanie zabawek po pomieszczeniu. Na szczęście mama jest doświadczoną opiekunką i wie, że najlepszym wyjściem będzie położenie małego. Uśmiecham się do rodzicielki z wyrozumiałością. Zabieram jeszcze z pokoju torbę z komputerem oraz torebkę, po czym kieruję się w stronę korytarza.

            - Wychodzę, mamuś – mówię lekko ściszonym głosem.

            - I znowu się spieszysz...

            - Oj mamuś, mamuś… - wzdycham – nic się nie zmieniłaś.

            - Za to ty bardzo – odpowiada moja rodzicielka.

            - Zajmiesz się małym? – pytam przerywając naszą uroczą pogawędkę.

            - Z przyjemnością – odrzeka, tuląc do piersi chłopca.

Muszę przyznać, że nalot, jaki mi dzisiaj zrobiła, uratował mi życie. Nie miałam z kim zostawić małego, a nie chciałam znowu odstawiać go do Aldony. Koleżanka z pracy nie miała nic przeciwko, jednak delikatnie dawała mi już do zrozumienia, że należy jej się trochę spokoju. I w gruncie rzeczy nie dziwię się. Sama miałabym dość zajmowania się czyimś dzieckiem. Poza tym to swoiste narzucanie się innym, czego nie lubię. Z ulgą przyjęłam więc niezapowiedziane odwiedziny i z ulgą wyruszam, by wykonać swoją pracę.

***

/ Raphael /

            Gdy kończy się mecz, jak najszybciej staramy się zwiać do szatni. Przecież to, co zrobiliśmy dziś na boisku było jednym wielkim wstydem i katastrofą. Nie pokazaliśmy nic, a wynik wskazywał na nasze osłabienie z powodu kontuzji Zbyszka. Nie powinno to wpłynąć na całą drużynę, jednak jest zgoła inaczej. Nie tylko ja jestem zły z powodu tego, co wydarzyło się dziś w hali. Część chłopaków ma również żal do Thortona za to, że przestał pokazywać się na treningach. Coraz rzadziej pojawiał się też w naszym wspólnym mieszkaniu, co nie wróżyło dobrze. Generalnie rzecz biorąc nie interesują mnie losy tego idioty. Drań ma gdzieś drużynę i kolegów, więc kumple mają gdzieś i jego. Nie dane mi było skończyć rozmyślań, gdyż w pomieszczeniu zjawił się trener. Od progu zaczyna swoje kazanie, co nie pozwala skupić się na niczym innym. I w gruncie rzeczy o to mu chodzi. Zdaniem Bernardiego mamy słuchać, kiedy do nas mówi i nie interesuje nas nic innego. Niczego nowego się nie dowiedzieliśmy. Standard. Jesteśmy idiotami, źle gramy, a bez jednego zawodnika nie ma drużyny. Toć nie mieliśmy wpływu na kontuzję Bartmana, więc po jaką cholerę się na nas wyżywa? Tego już nie jestem w stanie powiedzieć.

            - A i byłbym zapomniał – mówi poirytowany trener – jutro widzę was na hali o godzinę wcześniej.

            - Pogięło pana? – dało się słyszeć niezadowolony jęk Kubiaka.

            - Półtorej godziny wcześniej – w chwilę  do naszych uszu dobiegł trzask zamykanych drzwi.

Wcale nie uśmiecha mi się wcześniejszy trening.  Pomijam fakt, iż nie lubię wstawać, a na trening muszę iść za miłość do ojczyzny. Powinniśmy odpocząć, ale ten sadysta nic nie rozumie. Takimi metodami medalu nie zdobędzie, ot co!

***

/ Hania /

            Dzisiejsza konferencja nie należy do udanych. Smutne twarze współpracowników powodują, że i mi udziela się smutek po porażce. Mój nastrój jest zgoła odmienny od tego, jaki towarzyszył mi przy powitaniu mamy. Nie mówiąc już o tym, że Michał ma gdzieś moje prośby i olał konferencję, na której powinien być. Przez to całe zamieszanie w jakie mnie wplątał musiałam męczyć Kubiaka, by raczył zastąpić kolegę. Na szczęście z przyjmującym nie ma zbyt wielkich problemów i zgadza się wejść ze mną do pokoju prasowego. Dziennikarze patrzą lekko zdziwieni po swoich twarzach, lecz w ogóle się tym nie przejmuję i w spokoju zaczynam prowadzić konferencję.

            - Czy są jeszcze jakieś pytania do kapitanów? – pytam wszystkich zebranych po kilkuminutowej wypowiedzi Kubiaka i Wlazłego.

Nie doczekuję się odpowiedzi, co uznaję za koniec rozmowy z zawodnikami i szkoleniowcami. Niczego nowego nie powiedzieli, a i ja znam na pamięć schemat wypowiedzi konferencyjnych. Byłabym w stanie powtórzyć je nawet, gdyby ktoś zerwał mnie z łóżka w środku nocy.

            - W takim razie dziękuję – z niemałą ulgą kończę konferencję i obserwuję wychodzących ludzi.

Gdy sala pustoszeje, również wychodzę na zewnątrz. Schodzę po schodach, kierując się jednocześnie kierując się do wyjścia. Już przestawiam stopę za próg, kiedy kątem oka dostrzegam idącego za mną Michała. Mam szczerą ochotę udusić atakującego za jego nieobecność w pokoju prasowym. Gdy udaje mu się ze mną zrównać, patrzę na niego wściekłym spojrzeniem. Widzę, że jego oczy ciemnieją, ale udaje mi się opanować cisnącą się do serca litość i zrozumienie dla sąsiada.

            - Dlaczego nie przyszedłeś na konferencję? – pytam oschle.

            - Nie chciałem się wyżywać na wszystkich – odpowiada skruszony.

            - Lepiej powiedz, że miałeś lenia – sugeruję.

            - Tak miałem lenia i jestem wkurzony – odpiera, całując mnie w czoło.

Nie wiem, co powoduje, że wybaczam siatkarzowi złamanie słowa. Na ogół denerwuje mnie coś takiego i sama unikam rzucania słów na wiatr, ale on ma w sobie coś, co mówi, że taka sytuacja się więcej nie powtórzy. Ufam mu, dlatego wiem, że mnie nie okłamuje.

----------------------------------------------------

Najmocniej przepraszam za spóźnienie. 

Mam nadzieję, że się nie gniewacie. Pozdrawiam : *

Pytania.

Polub to.