Rozdział 16

Ira - " Nie daj mi odejść"

/ Michał /

            W pierwszej chwili jestem całkowicie obojętny na słowa Hani. W gruncie rzeczy nie interesuje mnie, za kogo wzięła ona Jagodę. Jednak coś we mnie pęka. Chowany, od dłuższego czasu, uraz usuwa się w cień, a ja nie poznaję samego siebie. Gdy tylko zauważam płynącą po jej policzku łzę, podchodzę do kanapy i mocno ją przytulam. Jest zaskoczona, ale nie wyrywa się.      
              - Przepraszam, że niesłusznie cię oskarżałam… - z ust Hani wydobywa się cichy szept.

            - Nie wygłupiaj się – odpowiadam, wzmacniając swój uścisk – to ja niepotrzebnie na ciebie krzyczałem.

            - Miałeś swoje powody – mówi do mnie,  a z jej oczu płynie kolejna łza.

            - Nie miałem żadnych powodów  - upieram się przy swoim – powinienem był ci powiedzieć.

            - To już nieważne – młoda mama ucina tę wymianę zdań.

W moim sercu pojawia się ulga. Dopiero teraz uświadamiam sobie, jak bardzo brakowało mi Hani i jej maleństwa. Wiem też, że to ja powinienem wykonać ten pierwszy krok, bo to ja podniosłem na nią głos. A to ze strony faceta ogromne chamstwo. Czekałem jednak na cud, który właśnie dziś wydarza się w moim mieszkaniu. Mam szczerą ochotę się rozpłakać, lecz powstrzymuję łzy. Zamiast tego składam namiętny pocałunek na ustach zdziwionej Hani. W pierwszej chwili dziewczyna nie wie, co się dzieje, ale bardzo szybko odwzajemnia mi się. Pozostajemy złączeni przez kilka minut. Pewnie dalej trwalibyśmy w pocałunku, gdyby nie radosne kwilenie małego Arka. Odrywamy się od siebie nieco speszeni. Lecz bardzo szybko na naszych twarzach pojawia się uśmiech.

            - Mogę go wziąć na ręce? – pytam nieśmiało.

            - Tęsknił za tobą – odpowiada uśmiechnięta – więc się nie krępuj.

Właściwie jestem zdumiony taką reakcją Hani. Jeszcze nie dawno była zupełnie inną osobą, mógłbym nawet powiedzieć, że nie chce mnie znać. Jednak człowiek to najbardziej nieprzewidywalna istota na ziemi. Do takowych należy właśnie Hania, którą pokochałem w dniu naszego spotkania na schodach. W odpowiedzi całuję ją delikatnie w policzek, po czym biorę w objęcia „nasze” maleństwo. Zdecydowanie nie da się go nie pokochać.

***

/ Raphael /

            - Vinhedo, durniu! – naraz słyszę dobiegający z korytarza krzyk – musiałeś podprowadzić mi buty!?

            - Chyba cię pogięło, dzieciaku – odpowiadam z nieznaną dotąd obojętnością.

            - To dlaczego nie ma ich na miejscu?! – Brian krzyczy głośniej, niż zamierza.

            - Musisz bałaganić więcej, chłopczyku – ucinam tę niepotrzebną dyskusję.

Już od dłuższego czasu mam serdecznie dosyć porannych krzyków tego kretyna. Każdego dnia szuka czegoś, co mu ginie lub nie jest tam, gdzie zostawił to ostatnio. Nie mówię już o tym, że ten matoł wiecznie wymiguje się od sprzątania. „ Teraz nie mogę, bo idę pod prysznic” to jego ulubiona śpiewka. Lubi mi też wmawiać, że rozmawia z mamą lub ma coś do załatwienia. Jednak prawda jest zupełnie inna. Gania jak opętany za siostrzenicą Łasko i świata poza nią nie widzi. A jak przyjdzie co do czego, to ja cierpię, bo obiad jest nieugotowany albo spalony, Brian szuka butów, zginęły mu skarpetki, bądź pożyczam sobie jego rzeczy bez pytania. Jak go rąbnę kiedyś, to go ta jego Jagódka nie pozna. Nie mówiąc już o chłopakach z drużyny!

            - No nie widziałeś ich gdzieś? – pyta, wtykając głowę do mojego pokoju.

            - Mówię po raz wtóry, że nie – jego nachalność zaczyna mnie irytować.

            - A nie możesz pomyśleć? – tak, jego dziób nigdy się nie zamyka.

            - Zadasz mi jeszcze jedno pytanie, a nie żyjesz! – krzyczę, po czym zamykam drzwi.

W tej właśnie chwili jestem zły na włodarzy, że przydzielili mi takiego lokatora. Thorton jest czasem fatalny, ale dzisiaj to już przegina! Ja wiem, iż zakochani nie myślą o przyziemnych sprawach, ale czasem wypada posprzątać, ot co!

***

/ Hania /

            Kiedy patrzę na Michała, trzymającego w objęciach mojego synka, w oku kręci mi się łza. Nie mogę zrozumieć, dlaczego tak paskudnie potoczyła się tamta sytuacja. Nie wiem, dlaczego sądziłam, iż Michał mógłby mieć kogoś na boku, poświęcając tyle czasu mnie i Arkowi. Byłam najzwyczajniej w świecie głupia! Teraz gnębi mnie ta nieszczęsna kłótnia oraz wszystko co z nią związane. Nie mogę wybaczyć sobie tego, co wtedy powiedziałam Michałowi. Jednakże to wszystko idzie w niepamięć. Zwłaszcza, gdy obserwuję siatkarza bawiącego się z maleństwem.

            -  Brakowało nam ciebie – mówię, nie kryjąc swojej radości.

            - Mnie was też – siatkarz odwzajemnia uśmiech, po czym wraca do zabawy z Arkiem.

Nie wiem, dlaczego mam dziwne wrażenie, iż Michał nie pozwoliłby na rozpad naszej znajomości. Do najdłuższych ona nie należy, jednak obydwoje bardzo się do siebie przywiązaliśmy. Paradoksalnie Arek ma w tym niemały udział. Gdyby nie jego choroba, a teraz obecność w mieszkaniu Michała, dalej byłabym samotną, sfrustrowaną matką. Moje rozmyślania przerywa cichy płacz. Najwidoczniej mój synek ma już dosyć zabawy na dziś. Michał próbuje poprosić mnie, abym ukołysała małego do snu, jednak w ogóle nie ruszam się z miejsca.

            - Poradzisz sobie – motywuję Michała do wykonania zadania.

            - A jeśli nie? – pyta nieco wystraszony.

            - Na pewno dasz radę – nie rezygnuję z powierzenia mu odpowiedzialności.

            - No już dobrze – na jego twarz wychodzi uśmiech – takiej upartej kobiecie się nie odmawia.

Chociaż bardzo chcę zachować powagę, nie jestem w stanie. Nie chcąc hałasować, cicho śmieję się pod nosem. Wreszcie w moich dniach na nowo zaświeciło słońce!

---------------------------------------------------

Witam!

Rozdział, moim zdaniem, nie należy do najlepszych na tym blogu, ale dodając go chcę uczcić pamięć Arka, którego symbolika znajduje się w tym opowiadaniu. I to właśnie jemu dedykuję dzisiejszy post. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Pozdrawiam i do następnego!

Pytania.

Polub to.