Rozdział 21

/ Michał /

          Po „odwiedzinach” u Jagody czuję się wewnętrznie rozbity. Rozbiegane myśli krążą po mojej głowie i za nic w świecie nie mogę ich uporządkować. Wiele było takich sytuacji, że kazałbym się jej wyprowadzić. Jednak w obliczu jej stanu zdrowia to wszystko staje się nie ważne. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie mam wpływu na zaistniałą sytuację, lecz w pewnym stopniu czuję się winien. Gdybym więcej czasu spędzał w domu i z nią rozmawiał! Przecież ona była w kompletnie nowym miejscu! Zupełnie nie mogę zrozumieć samego siebie… Chcę wszystkim pomagać, ale nie potrafię tego pogodzić. Zapatrzony w Hanię i małego Arka zapominam o własnej rodzinie.

          - Może dasz mi kluczyki? – Hania wyrywa mnie z mocnego zamyślenia.

          - Ale to ja powinienem prowadzić – stanowczo jej się sprzeciwiam.

          - Nie będziesz prowadził w takim stanie – dziewczyna również nie odpuszcza.

          - Ale w jakim stanie? – pytam, nie rozumiejąc, co ma na myśli – przecież widzę, jaki jesteś rozbity.

I tu nie jestem w stanie jej zaprzeczyć. Rozmowa z lekarzem skutecznie wybija mnie z rytmu i gdyby nie trzeźwy umysł Hani, pewnie już każde z nas miałoby swoje miejsce na oddziale. W najlepszym wypadku tak właśnie skończyłby się nasz powrót do domu. Natomiast w najgorszym nasi bliscy składaliby wiązanki na naszych świeżo wykopanych grobach. A tego akurat nie chcę! Posłusznie oddaję więc kluczyki blondynce, a sam odbieram od niej fotelik ze śpiącym Arkiem i zajmuję miejsce pasażera. W wisielczych humorach wracamy do domu.

***

          Już od kilku dni nie miałem okazji, aby odwiedzić Hanię i jej maleństwo. A raczej, brakuje mi chęci. Wciąż jeszcze myślę o Jagodzie. Mam sobie za złe, że w pewnym stopniu dopuściłem do tego wszystkiego, co ją spotkało. Bardzo chcę cofnąć czas, ale niestety to nie możliwe. Zamiast ciągłego zadręczania się, doprowadzam swoje ciało do porządku, biorąc prysznic. To zajęcie od jakiegoś czasu jest dla mnie odprężeniem. Kiedy tylko czuję się sfrustrowany, bądź zły na kogoś, biegnę do łazienki. Tam ulatuje cała, kotłująca się we mnie złość. I tym razem jest podobnie. Po odświeżeniu się sięgam do szafy w poszukiwaniu jakieś koszulki i ulubionego szarego sweterka. Szybko znajduję potrzebne mi rzeczy, które po krótkiej chwili znajdują się na właściwym miejscu. Jeszcze tylko układam włosy i mogę powiedzieć, że jestem gotowy. W mgnieniu oka wkładam buty, po czym biegnę do pobliskiego sklepu po pudełko czekoladek dla Hani i deserki dla małego. Jak szybko wychodzę, tak szybko wracam. Nie idę jednak do siebie, bo w pustym mieszkaniu nikt na mnie nie czeka. Kieruję swe kroki w stronę mieszkania naszego rzecznika prasowego, a kiedy tylko chcę nacisnąć dzwonek, czuję lekkie mrowienie na plecach. Czyżby coś miało się wydarzyć?

***

          Po krótkim oczekiwaniu drzwi otwiera mama Hani. Uśmiecham się więc szarmancko i całuję kobietę w dłoń, jak na prawdziwego faceta przystało. Kobieta jest wyraźnie zaskoczona moją postawą, ale po krótkiej chwili odwzajemnia uśmiech i prowadzi do salonu, gdzie Hania właśnie bawi się z małym Arkiem. Dziewczyna uśmiecha się na mój widok, a podawszy synkowi ulubionego misia podchodzi do mnie. Oplata rękoma moją szyję, składając delikatny pocałunek na moim zarośniętym policzku. Przez chwilę trwamy w uścisku, lecz odrywamy się od siebie, gdy w progu pomieszczenia staje pani Grażyna. Speszeni uśmiechamy się do siebie nawzajem, wyraźnie wyczuwając napięcie. Jednak atmosfera bardzo szybko ulega zmianie. Kobieta również się do nas uśmiecha, co nie trwa długo, gdyż bierze na ręce małego Arka. Z ogromną czułością przytula siedmiomiesięcznego chłopca, zupełnie, jakby miała nie zobaczyć go bardzo długo. Siedząc na sofie, przyglądamy się całej sytuacji, wcale nie zaskoczeni tym, czego jesteśmy świadkami.

          - Haniu, wzięłabyś małego? – pyta kobieta i składa na czole chłopca pocałunek – ja pójdę się spakować.

          - Już uciekasz? – blondynka jest wyraźnie zawiedziona.

          - Przykro mi bardzo, ale tata będzie się denerwował, że tak długo mnie nie ma.

Dziewczyna nie odpowiada swojej mamie, tylko zamiast tego bierze na ręce małego, z którym kieruje się do kuchni. Ja tymczasem zostaję w salonie i, nudząc się, zaczynam zabawę pilotem od telewizora. Natrafiam na jakiś bardzo ciekawy program o aranżacji wnętrz, jednak po chwili zostaje ona skutecznie odwrócona przez moją dziewczynę oraz jej starszy odpowiednik. Kiedy zjawiają się w pokoju, wyłączam sprzęt audio-wizualny, przywracając się do porządku. Nagle dostrzegam w dłoni kobiety niewielką torbę, co od razu skłania mnie do zaoferowania pomocy.

          - Może zaniosę ją do pani samochodu? – pytam uprzejmie.

          - Niestety nie jestem samochodem – słyszę odpowiedź pani Grażyny – przyjechałam pociągiem.

          - W takim razie może odwieźć na dworzec? – ponawiam propozycję.

          - Ależ bardzo chętnie – zgadza się zadziwiająco szybko – dziękuję.

          - Cała przyjemność po mojej stronie – odpieram, patrząc przy tym na Hanię.

          - To prawdziwy skarb, córeczko – zwraca się do dziewczyny – nie zmarnuj tego.

Hania jedynie kiwa twierdząco głową, by po chwili znieruchomieć w pożegnalnym uścisku. Słyszę jeszcze słowa podziękowania za opiekę nad synkiem i zapowiedź kolejnego spotkania. Natomiast w kilka minut później udaje nam się wyjść. W bardzo dobrym humorze wsiadamy do samochodu, by po chwili ruszyć w kierunku Katowic. No cóż… Nigdy bym nie przypuszczał, że to spotkanie odmieni mój związek z Hanią, a takie rzeczy się ceni.

***

/ Hania /

          Kiedy Michał zaproponował mamie, że ją odwiezie, czułam spore zaskoczenie. Jestem w zasadzie świadoma, iż to człowiek o wielkim sercu, jednak są jeszcze rzeczy, których o nim nie wiem i mile mnie to zadziwia. Korzystając z chwili wytchnienia i faktu, że Arek śpi na górze, postanawiam przygotować mu pyszny obiad. Na szczęście wszystkie produkty do przygotowania włoskiej lasagne mam w domu, więc wyjście do sklepu jest zupełnie zbędne. Włączając, stojące na szafce, radio z całą pasją oddaję się gotowaniu. Przy dziecku bardzo często brakuje mi na to czasu. Lecz gdy Michał okazuje nam obydwojgu tyle troski, nie mogę pozostać dłużna. To najwspanialszy człowiek, jakiego znam i chciałabym, żeby u mnie mógł poczuć chociaż namiastkę domu, a także słonecznych Włoch. Już chciałabym widzieć jego minę, kiedy poproszę go, aby usiadł do stołu. Ale na to, niestety muszę jeszcze poczekać.

***

        Pochłonięta nakrywaniem stołu nie zauważyłam, kiedy wrócił Michał. Dostrzegam ten fakt dopiero wtedy, gdy kładzie dłonie na moich oczach prosząc, bym zgadywała, kto stoi za moimi plecami. Z uśmiechem wymieniam jego imię, a wtedy odwraca mnie przodem do siebie. Po chwili czuję jego miękkie wargi na swoich, a nasze języki zaczynają dziki taniec. Chętnie poddałabym się temu uczuciu, lecz przypominam sobie o znajdującym się w piekarniku posiłku. Do tego, jak na komendę budzi się Arek. Nie wiem już, do czego włożyć ręce. Po prostu katastrofa! Na całe szczęście atakujący wybawia mnie z opresji, wyręczając mnie w pójściu do pokoju synka.

          - Mmm… co tutaj tak pachnie? – w jego głosie słychać zwykłą ciekawość.

          - Pyszny obiad dla mojego kochanego chłopaka – odpieram, biorąc z jego rąk małego.

Sadzam mojego chłopczyka w, przyniesionym z kuchni, foteliku, by w chwilę później pójść po posiłek. Nie zapominam również o słoiczku z obiadkiem dla małego, bo pewnie zacznie krzyczeć, że jest głodny, chociaż jadł dopiero  przed snem. Jednak jako dziecko miałam żołądek bez dna, co widocznie udziela się teraz mojemu kochanemu maleństwu.

          - Kochanie, nie chwaliłaś się, że tak kapitalnie gotujesz! – słyszę z jego ust pochwałę.

          - Nic specjalnego – odpowiadam, rumieniąc się.

          - Jak zwykle skromna – mówi, znowu mnie całując – to chyba czas na nasze maleństwo.

Bez czekania na moją aprobatę sięga po słoik, który odkręca jednym wprawnym ruchem. Rzuca dekielek na stół, po czym bierze plastykową łyżeczkę w celu nakarmienia Arka. Jak widać, małemu nie do końca podoba się ten pomysł, dlatego też zaciska swe maleńkie usteczka. Michał jednak nie zaprzestaje próby napełnienia żołądka małego. Na wszelkie sposoby próbuje go rozśmieszyć, rozmawia z nim i ucieka się do innych metod. Jednakże z nikłym skutkiem. Dopiero po dłuższej chwili Aruś otwiera buzię i przyjmuje pierwszą porcję swojego posiłku. Lecz jej nie połyka. Zamiast tego pluje zawartością jamy ustnej, a resztki żółtej papki znajdują się na twarzy Michała.

          - Ratunku! Pomocy! – do moich uszu dobiega krzyk siatkarza – ten mały robal chce mnie zabić!

          - Michał! – staram się go uciszyć – Jeszcze go wystraszysz!

          - Znając życie za kilka minut przestraszy się żółtego potwora – atakujący próbuje żartować.

          - Oj Michał, Michał…- kręcę z politowaniem głową -  musisz się jeszcze sporo nauczyć…

Atakujący gromi mnie spojrzeniem, nadal próbując karmić Arka. Chłopiec w dalszym ciągu chlapie rączkami i pluje w twarz jego tymczasowego opiekuna. Ja postanawiam więc wykorzystać tę chwilę, aby znaleźć w swoim gabinecie aparat cyfrowy. Czynność ta nie zajmuje mi wiele czasu, dlatego też po upływie zaledwie kilku minut wracam do salonu, aby uwiecznić całe zdarzenie. Nagle słyszymy dźwięk otwieranych drzwi mojego lokum. Cały dobry humor z nas ulatuje i czujemy strach. Po chwili w progu staje…

-----------------------------------------------------

Oddaję w Wasze ręce kolejną notkę. 

Mam nadzieję, że nie gniewacie się za małe opóźnienie.

Pytania.