Rozdział 25

/ Michał /

          - Jestem twoim bratem – stojący naprzeciw mnie chłopak wyrzuca z siebie słowa, niczym karabin maszynowy.

          - Kuba, to naprawdę ty? – teraz to ja nie mogę wyjść z podziwu.

Czuję, że zaczyna robić mi się gorąco. Wszystko spada na mnie, niczym grom z jasnego nieba i dzieje się zbyt szybko. Poza tym nie bardzo mogę zrozumieć, co mój młodszy brat tutaj robi. Przecież uznano go za zaginionego, a teraz stoi tu przede mną! Wciąż zdumiony mrugam oczyma. Jednakże chłopak nadal stoi w tym samym miejscu, co przed chwilą. Nic nie mówi. Ja także nie wiem, co mam powiedzieć, co zrobić. W końcu nie widziałem go tyle lat!

          - Nie porozmawiasz ze mną? – pyta lekko zawiedziony Kuba.

          - Bardzo mi przykro, ale nie mogę – odrzekam zgodnie z prawdą.

          - Nawet pięciu minut mi nie poświęcisz? – młody nadal naciska.

          - Niestety nie – odpowiadam sucho.

Na moje szczęście przed halą pojawiła się Hania wraz z Jagodą. Otwieram im służbowy samochód, by nie musiały marznąć. Sam również mam zająć miejsce w pojeździe, lecz proszące spojrzenie Jakuba zupełnie nie daje mi spokoju. Dopiero po dłuższej chwili wciska mi do ręki jakąś kartkę. Nie spoglądając na nią, chowam w kieszeni kurtki, choć przypuszczam, co się na niej znajduje. Zniecierpliwiony rzucam mu ostatnie spojrzenie, po czym wsiadam. Szybko udaje mi się odpalić silnik i ruszyć w powrotną drogę.

***

          Na nasze szczęście drogi pozbawione są korków. W okamgnieniu docieramy więc na parking przed blokiem, w którym mieszkamy. Jednak, skoro krótka trasa przebiegła bez przygód, problem pojawia się przy parkowaniu. Nie ma tutaj ani jednego miejsca. To po prostu jakiś skandal! Lecz postanawiam nie okazywać zdenerwowania. I tak jestem już wystarczająco zły po spotkaniu z bratem, więc po co dokładać sobie zmartwień? Z tą właśnie myślą wycofuję samochód i mknę na spory parking, który znajduje się przy pobliskim parku. Nie mijają dwie minuty, a czuję zwyczajną ulgę. Na sporym placu aż roi się od wolnych miejsc. Stawiam nasz pojazd jak najbliżej budynku, po czym pomagam Hani wysiąść i biorę od niej fotelik z małym.

          - Kim był ten chłopak, z którym rozmawiałeś przed halą? – kiedy dochodzimy do drzwi mieszkania Hani, z jej ust pada pytanie.

          - A czy to ważne? – również odpowiadam pytaniem.

          - Jeśli nie chcesz mówić, nie mów, ale widzę, jaki jesteś zdenerwowany – mówi do mnie z wyraźną troską.

          - No dobrze – wzdycham głośno – ten chłopak to mój brat.

Widzę, jak w jej oczach maluje się ogromne zdziwienie, a także żal, że zataiłem przed nią prawdę. Tylko, co miałem jej powiedzieć, skoro uznawaliśmy go za zaginionego? Pomijam fakt, że tata zaczynał nawet myśleć, iż jego młodszy syn nie żyje. No cóż. Nie chciałem jej martwić.

          - Kochanie – zwracam się do niej, kładąc Arka w łóżeczku – nie miałem pojęcia, że on się tutaj pojawi.

          - W takim razie, jak cię znalazł? – pyta podejrzliwie.

          - Nie wiem – odpieram szczerze – uznawaliśmy go za zaginionego.

          - Dobrze, już – przytula się do mnie – nie myśl o nim.

Jestem jej wdzięczny za to, że rozumie mnie, jak nikt inny. Za to, że nie pyta, nie naciska i nie jest nachalna. Tak, to jest ta kobieta – myślę, kiedy przytulam ją, stojąc przy łóżeczku małego. Nie zamienię jej na żadną inną.

***

/ Raphael /

          - Kubiak i Jagoda to jedna rodzina, mają dwie córki i starają się o syna… - kiedy wchodzę do szatni słyszę nucącego coś Zbyszka.

          - Zamknij się, kretynie –  w progu szatni stoi Kubiak.

          - Najczystsza prawda, Michałku – odpowiada pan kapitan.

          - Wiesz, Bartman – Dzik zaczyna się irytować – chyba Ci brakuje metanu!

Ich kłótni wolę nie komentować. Owszem, próbowałem, ale obydwaj prawie skoczyli mi do gardła. Poza tym, atmosfera i tak już jest napięta, więc wolę nie ryzykować dodatkowych ćwiczeń na siłowni, tylko dlatego, że próbowałem uspokoić dwójkę nierozgarniętych dzieci, które grają w tej drużynie na przyjęciu.

          Trening upływa nam w przyjaznej atmosferze. Nowy rozgrywający całkiem dobrze aklimatyzuje się w drużynie i gra nawet nie źle. Chociaż duszą towarzystwa to on nie jest. Cichy, nie zawsze w dobrym humorze siedzi w swoim kącie i rzadko z nami rozmawia, co dla chłopaków jest powodem do żartowania z niego. Któregoś dnia udało im się nawet zrobić dziurę pod pachą w jego koszulce, tylko dlatego, żeby pośmiać się, że potrzebuje dużych wywietrzników. No cóż… czasem zaczyna się patologia w tym zespole, co dotyczy i mnie.

          - Przyznaj się, jak patrzyłeś na tę młodą z dzieckiem na trybunie! – Zibi od razu przystępuje do ataku.

          - A ty na swoją Asieńkę to jak patrzysz? – Kubiak próbuje się bronić.

          - Moja Asia jest przynajmniej ładna, a nie szpetna jak noc!

          - Teraz przegiąłeś Bartman! – Michał nie żartuje – lepiej przemyśl swoje zachowanie bezmózgowcu!

          - Mówiłeś coś, czy to nagły podmuch wiatru? – kapitan zaczyna ironizować.

          - Wiesz co, Bartman? – zadaję mu pytanie.

          - Nie wiem, Rafa – uśmiecha się w odpowiedzi.

          - Z całym szacunkiem do twojej Asi, wcale nie jest taka ładna – mówię pewnie – a Michała nie musiałeś obrażać. Widać, jaki z ciebie przyjaciel od siedmiu boleści!

Po tych słowach wychodzę z szatni. Nie mam ochoty słuchać już Zbyszka, który na każdym kroku kogoś krytykuje i nie widzi świata poza swoją tyczkarką, która też ma swoje wady.

          - Nie martw się, Misiek – poklepuję przyjaciela po ramieniu.

          - Nie wiem, co mu odbiło – mówi zasmucony przyjmujący – przecież ona mu nic nie zrobiła!

          - Masz rację – odpieram – ona nie jest niczemu winna – nie przejmuj się nim.

          - Dzięki za wsparcie – słyszę jeszcze odpowiedź kolegi, po czym odpalam samochód.

***

/ Hania /

          Cudowna pogoda na zewnątrz sprawia, że nie mogę doczekać się wyjścia na spacer. W tym właśnie celu czekam, aż Michał wróci z treningu. Miał już co prawda być, ale zajęcia chyba się przedłużyły. No cóż… zabiorę Arka sama do parku. Chociaż, kiedy o tym myślę, czuję jakiś dziwny smutek. Oczywiście, wolałabym pójść w towarzystwie siatkarza, jednak nie mogę wpływać na decyzje trenera, co nie raz przyprawiało mnie o łzy w oczach.

          Już mam wyjąć moje kochane maleństwo z łóżeczka, gdy słyszę trzask otwieranych drzwi wejściowych. Czym prędzej wybiegam na przedpokój i wychylam się przez balustradę, prowadzących na piętro, schodów. Moją twarz niemal od razu rozjaśnia uśmiech. Rozradowana biegnę na dół i wtulam się w ramiona atakującego. Tego samego, który był przy mnie, gdy tego potrzebowałam.

          - Już myślałam, że cię nie będzie – mówię, chowając twarz w jego klatce piersiowej.

          - Przepraszam, kochanie – jego głos sprawia, że czuję dreszcze – trener mnie na trochę zatrzymał.

          - Dobrze, już – wzdycham delikatnie – najważniejsze, że jesteś.

***

          Kiedy Michał staje przy łóżeczku mojego synka, w pokoju słychać jego perlisty śmiech. Jak na komendę, Arek zaczyna wymachiwać rączkami w kierunku siatkarza, który od razu bierze go na ręce. Z uśmiechem na ustach patrzę, jak Michał przytula chłopca i się z nim bawi. Daję obydwu panom czas na przywitanie się i nacieszenie sobą, a sama przygotowuję małemu ubranka. Arek nie jest zadowolony z tego, że Łasko przerwał zabawę. Próbuję go co prawda ubrać, lecz mały za nic w świecie mi na to nie pozwala. Dlatego właśnie patrzę na niego błagalnym wzrokiem.

          - Może ty spróbujesz? – pytam, podając mu koszulkę.

          - Bardzo chętnie – odpowiada.

Cieszę się, że Michał ma z moim synem taki kontakt. Mały bez problemów daje mu się ubrać, a także włożyć do wózka, który stoi pod ścianą, w jego maleńkim pokoju. Arek nie protestuje również, gdy mój towarzysz znosi go aż na parter naszego bloku. Dopiero tam stawia wózek na podłożu i pozwala mi go pchnąć. No cóż… mam przy sobie dwóch najwspanialszych mężczyzn, których los postawił na mojej drodze. Śmiało mogę więc powiedzieć, że jestem szczęśliwa i niczego więcej nie potrzebuję. 

-------------------------------------------

Witam!

Na zakończenie tych pięknych świąt dodaję dla Was ten właśnie rozdział. Możecie czuć się zaskoczone, ale wszystko idzie zgodnie z planem i za jakiś czas się tutaj pożegnamy. Jednak póki co, chciałabym wszystkim życzyć szczęśliwego Nowego Roku. Oby 2013 był szczęśliwszy, niż obecny. Ponadto życzę weny autorkom, chęci do odwiedzania czytelniczkom i spełnienia marzeń, bo bez nich tak naprawdę człowiek nie istnieje! Pozdrawiam i do napisania niebawem! :)

Pytania.