Prolog

Londyn 2012

/ Kubi /

            Kiedy staje się jasne, że mecz przeciwko Rosji jest zakończony, w moich oczach pojawiają się łzy. Mam ochotę rozwalić wszystko i wszystkich! Już mnie szlag trafia! Wiem, że zawiodłem... Nie tylko siebie. Zawiodłem chłopaków, sztab, kibiców. Dałem ciała, po prostu dałem ciała!

            - Co było dzisiaj waszym najsłabszym elementem? – pytają dziennikarze.

            - Wszystko! – krzyczę, przerywając wywiad.

            - Czy może pan sprecyzować? – dopytuje jakaś reporterka.

Nie daję jej szans na zadanie kolejnych pytań. Zostawiam wszystkich w kompletnym osłupieniu. Zanim ktokolwiek się orientuje, biegnę w stronę szatni. W korytarzu prowadzącym do wspomnianego pomieszczenia spotykam Jagodę, moją Jagodę. Biorę brunetkę w swoje ramiona, po czym wybucham głośnym płaczem. Przez kilka długich chwil trwamy w mocnym uścisku, a ja z każdą upływającą sekundą szlocham coraz głośniej. Jestem zupełnie świadomy tego, iż porażka jest moją winą. Nie dałem z siebie tego, co mogłem. Wszystko się we mnie gotuje, a płacz się wzmaga, co oznacza, że koszulka Jagody jest już przemoczona od moich łez. Jednak ja wciąż nie potrafię się powstrzymać.

            - Nie płacz, kochanie – Jagoda szepce cichutko.

            - Ale jak?! Przecież to wszystko moja wina!

            - Co ty opowiadasz?! – dziewczyna jest zaskoczona moją postawą.

            - Mówię samą prawdę – odpieram, po czym ponownie ginę w jej uścisku.

Dopiero po paru długich minutach udaje mi się uspokoić. Całuję Jagódkę w podziękowaniu za jej obecność i wsparcie. Za to, że nie zostawia mnie w tak trudnej dla mnie chwili. Nie poprawia mi to co prawda humoru, ale pomaga chociaż trochę opanować emocje. Dobrze wiem, że muszę jak najszybciej zapomnieć i z optymizmem patrzeć w przyszłość.

***

/ Hania /

            Wraz z Arkiem siedzę na trybunie przeznaczonej dla rodzin zawodników. Mały jest niesamowicie zainteresowany tym, co dzieje się na boisku. Cały czas klaszcze w swoje maleńkie rączki i wesoło gaworzy. Na moją twarz mimowolnie wpływa szeroki uśmiech. Kiedy widzę, jak atakujący cieszy się po udanej akcji, klaszczę wraz z malcem. Mała Michalinka również daje do zrozumienia, jaka jest zadowolona. Właśnie zaczyna swoją codzienną gimnastykę. Na początku było to nawet przyjemne, ale teraz zaczyna mnie to irytować. Michalinka jest córką mojego ukochanego, jednak ja nie czuję z nią żadnej więzi. Zaszłam w ciążę niespodziewanie i postanowiłam, że urodzę dziecko. Lecz nie chcę go wychować. Już od początku wiedziałam, iż jej nie kocham. Nie chcę mieć również nic wspólnego z istotką, którą noszę pod sercem.

            - Ma – ma! – nagle słyszę cieniutki głosik maluszka.

Spoglądam w stronę wskazaną przez małego Arka i nie mogę uwierzyć. Na tablicy wyników widnieje wynik, przemawiający na korzyść Włochów. Michał wraz z reprezentacją zdobył brązowy medal Igrzysk Olimpijskich w Londynie! Czuję, że rozpiera mnie radość. Nie tylko ja cieszę się z tego, co właśnie się dzieje. Arek i nienarodzona jeszcze Michalinka również nie posiadają się z radości. Nie czekam zbyt długo na to, aby uściskać mojego mężczyznę. Gdy zawodnicy dziękują sobie za spotkanie, ja zarzucam na ramię torbę i biorę malca na ręce. Czym prędzej kierujemy się w stronę boiska, na które zostaję wprowadzona. Niemal od razu wpadam na starszego z braci Łasko. Czuję, jak zamyka mnie i Arka w swoim szczelnym uścisku. Nie panuję już nad emocjami, a po moim policzku płynie pojedyncza łza szczęścia.

            - Gratuluję, kochanie – mówię, całując mężczyznę.

            - Bez was nic by mi się nie udało – siatkarz uśmiecha się do mnie.

W chwilę później bierze Arka na ręce, a mnie obejmuje silnym ramieniem. Swoje kroki kieruje w stronę ławki rezerwowych, przy której stoi reprezentacja Włoch czekająca na odbiór medali. Ale po co to wszystko? – pytam samą siebie.

            - Panowie! – Michał ucisza wszystkich wypowiedzianą po włosku komendą – to jest moja narzeczona, Hania – przedstawia mnie, mówiąc po włosku.

Po co on to zrobił, to ja nie wiem. Nie jest mi jednak dane dłużej się nad tym zastanawiać, bo właśnie rozpoczyna się dekoracja. Mój brązowy medalista… jestem z niego bardzo, ale to bardzo dumna!

***

/Michał/

            Od razu po zakończeniu meczu obok mnie zjawia się ciężarna Hania wraz z małym Arkiem. Chłopczyk cały czas macha rączkami i gaworzy.  Z uśmiechem na ustach przytulam obydwoje i odbieram gratulacje od ukochanej. W oku kręci mi się pojedyncza łza szczęścia. Nie daję jednak poznać po sobie wzruszenia. Przytulam więc Hanię, od której odbieram rozweselonego Arka. Razem kierujemy się w stronę ławki rezerwowych, gdzie cała reprezentacja Włoch.

            - No, no, no – Savani gwiżdże na widok Hani – piękna ta twoja ukochana.

            - Zitto!* – odcinam się niemal natychmiast.

Chris już od dawna lubi podrywać czyjeś kobiety. Zupełnie jak mój brat, który stoi kilka metrów dalej pogrążony w zawiłej konwersacji z Zaytsevem. Młody nie ma już odwagi, by spojrzeć na moją dziewczynę. Wie, że jeśli spróbuje się do niej przystawiać, po prostu go uszkodzę. Nie zmienia to jednak faktu, iż Hania podoba się większości moich kolegów. Nie ważne, czy są już żonaci, czy mają jakąś sympatię. Przyszła mama prezentuje się naprawdę uroczo. Mogą sobie ją podziwiać, ale nie pozwolę żadnemu z nich jej odbić!

            - Bronze medalist at this year's Olympics will be ... – w hali rozległ się głos jakiegoś ważniaka w garniturze – Italia!

Dopiero teraz dociera do mnie, że wraz z reprezentacją Włoch zdobyłem brązowy medal Igrzysk Olimpijskich. Nie wierzę! Naprawdę nie wierzę! Niczym w transie obejmuję w pasie moją kochaną Hanię i wraz z drużyną stajemy na najniższym stopniu podium. Na szyi każdego z nas zawisają medale. Gdy ściskam dłoń dyrektora Komitetu Olimpijskiego, natychmiast zdejmuję brązowy krążek i zawieszam go na szyjce Arka. Chłopiec natychmiast obejmuje go maleńkimi rączkami, po czym wkłada do buzi. Na ten widok uśmiecham się czule.

            - Bez was bym tego nie osiągnął – szepczę do Hani.

            - Osiągnąłbyś, ale miałbyś mniejszą motywację – młoda mama znów się śmieje.

* Zitto! - (wł.) zamknij się!

-----------------------------------------

No to startujemy! 

Witam wszystkich ponownie na tym blogu i mam nadzieję, że opowiadanie Wam się spodoba :) Wszystkich zainteresowanych informacją proszę o dopisanie się do odpowiedniej zakładki. Odcinek z dedykacją dla Kiki, wiesz, za co :) 

PS. Rozdziały będą się pojawiały co dwa tygodnie :)