Rozdział 2

/ Jagoda /

            Korzystając z wolnego przed rozpoczęciem przygotowań do nadchodzącego sezonu, wybieram się z Agatą na zakupy. Razem z libero od dwóch godzin przechadzamy się po największej galerii w Bielsku. Śmiejąc się wchodzimy do kolejnych butików. Przymierzamy ubrania, buty i dodatki, świetnie się przy tym bawiąc. Dawno już nie spędzałam czasu w taki sposób! Po zwiedzeniu pierwszego piętra tego ogromnego budynku mam już serdecznie dosyć. Brzuch boli mnie ze śmiechu, a tu jeszcze tyle zabawy!

            - Co powiesz na to? – Agata wkłada na głowę kapelusz z ogromnym rondem.

            - No nie! – mówię trochę zbyt głośno – nie mów, że…

            - A czemu nie? – koleżanka z zespołu przybiera poważną minę.

Staram się patrzeć na nią z taką samą powagą, ale nie jestem w stanie. Po prostu nie wyrabiam. Zaledwie po upływie kilku sekund wybucham tak niepohamowanym śmiechem, że zostajemy wyproszone z butiku przez pracujące tam ekspedientki. Odprowadzane groźnym spojrzeniem panien ze sklepu wychodzimy na zewnątrz. Po chwili siadamy na wolnej ławce w otoczeniu kafejek, a także kolejnych pomieszczeń handlowych. Przez dobrych parę minut staramy się zahamować wybuch śmiechu, jaki nas dziś napada. Nie jest to łatwe zadanie. Zostaje ono utrudnione tym bardziej, im więcej sytuacji przypominamy sobie z Agatką. Dopiero, kiedy ludzie zaczynają patrzeć na nas, jak na uciekinierki z psychiatryka, przybieramy poważne miny.

            - Chce ci się jeszcze chodzić po sklepach? – nagłą ciszę przerywa siedząca obok Qlka.

            - W sumie mam już dosyć – odpowiadam – jestem już zmęczona.

            - To co? – w eter zostaje rzucone pytanie – jedziemy?

            - Pewnie! – uśmiecham się do klubowej koleżanki, po czym kierujemy się w stronę ogromnego, piętrowego parkingu.

Mija zaledwie parę sekund, gdy Agacie udaje się odpalić jej Nissana Micrę i ruszamy w drogę powrotną do Jastrzębia. W trakcie tej krótkiej podróży wesołym opowieściom nie ma końca. Libero opowiada kolejne historie dotyczące zespołu, zanim do niego dołączyłam. Nigdy nie pomyślałam, że w tak mało licznej grupie może dochodzić do tylu zabawnych sytuacji!

            - Agata! – krzyczę na całe gardło – przestań już!

            - Co, już dosyć? – dziewczyna patrzy na mnie wesoło.

            - Proszę cię – udaje mi się wydusić to jedno zdanie – brzuch mnie już boli.

            - Dobrze, już dobrze – Agata kapituluje.

Posyłam jej uśmiech wdzięczności, po czym sięgam do schowka, z którego wyjmuję opakowanie z płytami. Przez chwilę grzebię w pokaźnej stercie krążków aż w końcu wybieram krążek jakiegoś rapowego duetu. Wsuwam płytę do odtwarzacza i wsłuchuję się w pierwsze takty utworów. Jestem szczerze zaskoczona gustami mojej towarzyszki.

            - Ty, Agatka, słuchasz takiej muzyki? – pytam z niemałym zdumieniem.

            - Dobra muzyka nie jest zła – mówi, podkręcając głośność.

W dobrych nastrojach docieramy na miejsce. Kiedy Agatka parkuje samochód, udaje mi się namówić ją na kawkę, którą wypijemy sobie na balkonie. Spokojnym krokiem pokonujemy wszystkie, prowadzące do naszego mieszkania schody. Jednak, gdy klamka nie ustępuje pod ciężarem nacisku, coś zaczyna mnie niepokoić. O tej porze Kubiak powinien być w domu. Przyjmujący nigdy nie zamyka drzwi od środka. Kurczę, no! Coś jest nie tak.

            - Co się dzieje, Jagoda? – Agata zdaje się czytać mi w myślach.

            - Michał nigdy nie zamyka się od środka, a powinien już być – odpieram.

            - Może gdzieś wyszedł?

            - Nie mówił, że ma jakieś plany – mówię ze smutkiem w głosie – poczekaj, może zajrzę do Hani i Michała?

            - Świetny pomysł! – koleżanka popiera tę myśl.

Z prędkością światła kieruję swoje kroki w przeciwną stronę korytarza. Bez pukania wchodzę do mieszkania wujka i zaczynam szukać domowników. Na parę zakochanych bawiącą się z małym Arkiem zastaję w salonie. Uśmiecham się do malca. Lecz bardzo szybko przypominam sobie, po co tu przyszłam. Patrząc na stojącą w progu Agatę, zbieram odwagę na to, aby zapytać o Michała. Wiem, że to bardzo trudne. W głębi duszy czuję, że wydarzyło się coś złego. Jednak jeśli nie zapytam, to po prostu się nie dowiem. Niby taka prosta zależność, ale na chwilę obecną mam wrażenie, że jest nie realna do wykonania. Dopiero po kilku długich minutach Agata przypomina, o co się martwię. Widząc zachęcające spojrzenie koleżanki, nerwowo przełykam ślinę.

            - Nie macie pojęcia, co się stało z Michałem? – pytam poddenerwowana.

            - Michał… - Hania nie może wydusić z siebie słowa – miał wypadek.

Czuję się, jakby ktoś wymierzył mi siarczysty policzek. Wiedziałam, że stało się coś złego, ale, że aż tak?!

***

/ Hania /

            Gdy widzę stojącą w progu Jagodę, po moich plecach przebiega zimny dreszcz. Wzdrygam się pod jego wpływem, czując zimno i gorąco na zmianę. Jednak, gdy spoglądam na zmartwioną twarz młodej siatkarki robi mi się przykro. Wiem, że będę musiała powiedzieć jej o tej przykrej sytuacji, która miała miejsce dziś rano. Lecz zupełnie nie wiem, jak mam to zrobić.

            - Nie macie pojęcia, co się stało z Michałem? – Jagoda przerywa ciężką ciszę.

            - Michał… - słowa z trudem przechodzą mi przez gardło – miał wypadek…

            - Jak to?! – Michał i Jagoda wykrzykują jednocześnie.

            - Podczas porannego biegania zasłabł i uderzył głową o ławkę – wyrzucam z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego – ktoś ze spacerujących wezwał pogotowie.

Kiedy unoszę wzrok, widzę blednącą Jagodę. Twarz dziewczyny jest biała, niczym kreda, a sama siatkarka robi wrażenie nieprzytomnej. Koleżanka, z którą tutaj przyszła, natychmiast pomaga jej usiąść, po czym biegnie po wodę. Jagoda powoli pije podany jej napój, nadal mierząc się z tym, co przed momentem usłyszała.

            - Wiedziałam! – z krtani dziewczyny dobywa się głośny krzyk – wiedziałam, że coś się wydarzy!

W chwilę po tych słowach siostrzenica mojego ukochanego wybucha gorzkim płaczem. Towarzysząca jej blondynka obejmuje ją ramieniem, szepcząc słowa pocieszenia. Jagoda uspokaja się dopiero po paru minutach. Połyka kolejną porcję wody i przez moment nad czymś myśli. Wyraźnie chce coś powiedzieć, jednak nie wie, jak zacząć.

            - Chcesz coś powiedzieć? – pytam – przecież widzę…

            - Zabierz mnie do Michała! – Jagoda mówi głośniej, niż zamierzała – muszę się z nim zobaczyć!

Niezauważalnie wręcz wymieniam spojrzenia z Michałem. Siatkarz ma wątpliwości co do tego, czy powinnam wsiadać w takim stanie za kierownicę. Lecz widząc, w jakim stanie jest jego siostrzenica, podaje mi kluczyki do samochodu. W okamgnieniu przygotowuję się do wyjścia. Daję jeszcze kilka chwil Jagodzie, żeby się ogarnęła, po czym wychodzimy. Zanim udaje nam się przekroczyć próg mieszkania, zauważam, że dziewczyna rzuca przepraszające spojrzenie w stronę koleżanki. Tamta odwzajemnia się promiennym uśmiechem, który symbolizuje, że nic się nie dzieje i również wychodzi z nami z mieszkania.

            - Do zobaczenia na treningu – dobiegają mnie jeszcze słowa ich pożegnania.

            - Do zobaczenia! – odpiera Jagoda, na nowo przyjmując smutny wyraz twarzy.

W mało przyjemnej atmosferze schodzimy na parking, gdzie stoi służbowy samochód Michała. Nim Jagodzie udaje się obejrzeć, jesteśmy już w drodze. Mija zaledwie kilka minut, gdy zapłakana dziewczyna szuka na oddziale lekarza. Aż boli mnie serce, kiedy widzę ją taką smutną i nie mogę nic zrobić. Wiem, że i nic jej teraz nie pomoże.

***

/ Jagoda /

            Moje kroki obijają się echem od ścian szpitalnych korytarzy. Niczym zaślepiona biegnę przed siebie, w poszukiwaniu lekarza, który udzieliłby mi informacji dotyczących Michała. Dopiero po kilku minutach wpadam na mężczyznę odzianego w biały kitel. Ten nieprzyjemnie lustruje mnie wzrokiem, jak gdybym była tutaj jakimś intruzem.

            - Szuka pani kogoś? – pyta mało przyjemnym głosem.

            - Tak – mówię zniecierpliwiona – chodzi o Michała Kubiaka.

            - Pani jest z rodziny pacjenta? – wiedziałam, że to pytanie musi paść.

            - Owszem, jestem jego siostrą – kłamię.

Lekarz ze zrozumieniem kiwa głową. Daje mi znak, abym szła za nim. Po paru długich chwilach marszu staję przed jedną z sali intensywnej terapii. Na łóżku leży nieprzytomny Michał. Matko! Co mu się stało?! Myślę, a w moich oczach tańczą dwie samotne łzy.

***

            Po nocy spędzonej przy szpitalnym łóżku Michała jestem po prostu niewyspana. Kontaktuję się więc z Hanią, która pomaga mi dostać się do domu. Młoda mama namawia mnie, abym położyła się spać. Jednak nie potrafię zmrużyć oka. Biorę tylko szybki prysznic i zmieniam ubranie. Po kilkunastu minutach jestem gotowa do wyjścia.

            - Na pewno nie chcesz się położyć? – Hania wydaje się zatroskana.

            - Nie – odpowiadam stanowczo – chcę wrócić do Michała.

Chociaż Hania nie pochwala mojej decyzji, nie komentuje tego głośno. Uśmiecha się tylko nikle, po czym schodzimy do samochodu. Mija zaledwie kilka długich chwil, a ja ponownie zajmuję miejsce w szpitalnym pokoju. Ujmuję dłoń przyjmującego, czekając aż się wybudzi. Mijają kolejne godziny. Pielęgniarki krzątają się wokół łóżka, sprawdzając czy nie trzeba wymienić kroplówki albo jak miewają się jego parametry życiowe. Lekarz uważa, iż wypadek nie był groźny. Nie zmienia to jednak faktu, że mogło się to zakończyć o wiele gorzej.

            - Może pani czegoś potrzebuje? – pyta młoda pielęgniarka.

            - Nie – uśmiecham się – ale dziękuję, że pani pyta.

Kobieta również odwzajemnia uśmiech, po czym opuszcza pomieszczenie. Ja tymczasem nadal wpatruję się w anielsko spokojną twarz mojego Michała. Chciałabym mieć go już w domu, od paru dni nie marzę o niczym innym. Kiedy dzień na dobre się już rozpoczął, a w szpitalu zrobił się coraz większy ruch, dłoń Michała zaczyna drgać. Jego klatka piersiowa unosi się miarowo, a na twarzy pojawi się niezrozumiały grymas. W kilka sekund później siatkarz powoli uchyla swoje powieki. Nie mogę w to uwierzyć! Michał jest już przytomny i stara się kontaktować. Czuję, że z serca spada mi ogromny kamień. Ulga, którą odczuwam jest nie do opisania!

            - Gdzie… gdzie… ja jestem? – słyszę jego słaby głos.

            - Jak się cieszę, że wszystko w porządku! – wykrzykuję może za głośno.

            - Kochanie – Michał szepce już trochę wyraźniej – powiedz mi, gdzie jestem.

            - Jesteś w szpitalu – mówię, a w moim oku kręci się pojedyncza łza.

Widzę, że twarz Michała blednie. Przyjmujący przymyka powieki, jak gdyby oswajał się z tą myślą. Chłopak zupełnie nie pamięta wypadku, który miał miejsce kilka dni wcześniej. Nie ma pojęcia, do czego doszło w parku, tak samo, jak nie jest świadomy, że gdyby nie szybka pomoc przechodniów mogło by go już nie być wśród żywych.

            - Opowiesz mi, co się stało? – pyta nieśmiało.

            - Może lepiej, jak porozmawiasz z lekarzem – mówię – on wszystko ci wyjaśni.

Na znak zrozumienia Michał ściska moją dłoń. Trzyma ją w silnym uścisku, po czym ponownie zamyka oczy. Jego twarz na powrót staje się spokojna, a oddech się wyrównuje. Po dłuższej chwili chłopak zasypia, odzyskując utracone wcześniej siły.