Rozdział 12

/ Kubi /

            Cieszę się, że dzisiejszy trening dobiegł już końca. Bernardi dał nam taki wycisk, że marzy mi się jedynie powrót do domu i odpoczynek we własnym łóżku. Walczymy w tym sezonie o najwyższe cele, jednak ambicje szkoleniowca czasem są zbyt wygórowane. Razem z chłopakami jesteśmy już w szatni, kiedy drzwi pomieszczenia otwierają się. W progu natomiast staje Martino, prowadzący z Bontje jakąś ożywioną konwersację. Na początku nie mam pojęcia, czego dotyczy owa rozmowa, ale bardzo szybko orientuję się, co jest tematem wspomnianego dialogu.

            - Kasperek gra gorzej, niż ustawa przewiduje – słyszę jeden z tekstów przyjmującego.

            - Skąd taka opinia? – Bontje jest dosyć podejrzliwy.

Gdy słyszę takie słowa pod adresem mojej dziewczyny, coś się ze mną dzieje. Złość, która we mnie wzbiera jest tak naprawdę nie do opisania. Poziom agresji znacznie wykracza ponad normę, a ja postanawiam wyrównać rachunki z tą łajzą. Być może czasem jestem zbyt zazdrosny o ukochaną, ale nie pozwolę jej obrażać. Zwłaszcza, że przez tego dupka przemawia zawiść z powodu tego, że on podczas każdego meczu stoi w kwadracie, a Jagoda zyskała uznanie trenera i bardzo często wychodzi w pierwszej szóstce. Niemal wszystkimi siłami powstrzymuję się, aby nie poprzestawiać mu zębów w obecności całej drużyny. Przebieram się zatem w milczeniu i czekam, aż pozostali kumple opuszczą szatnię. W pewnej chwili zostajemy już tylko ja, Michał i Patryk. Jest też oczywiście szanowny Martino.  Przyjmujący także chce wyjść, ale powstrzymuję go gestem dłoni, na co reaguje zdziwioną miną. No cóż… albo udaje, albo naprawdę jest takim idiotą.

            - My chyba mamy do pogadania – oznajmiam zaczepnie.

            - Ale o co ci chodzi? – Matteo nadal udaje, że nic nie rozumie – padło ci chyba na mózg, panie Kubiak.

            - Mi padło na mózg? – powtarzam niczym echo – a kto przed chwilą obraził moją dziewczynę? – rzucam w przestrzeń pytanie.

            - Przecież ona gra, jak paralityk – ta wypowiedź przelewa dzisiaj czarę goryczy.

Teraz nie zważam już na nic. Przemierzam dzielącą nas odległość, po czym łapię zawodnika za treningową koszulkę, ponieważ nie udało mu się jeszcze przebrać. Martino jest teraz bezradny. Zupełnie nie wie, co zrobić, chociaż próbuje się wyrywać. Ja jednak wzmacniam uścisk, przez co ten idiota jest zupełnie bez szans. Przestaje wierzgać tymi swoimi długimi przeszczepami, a ja mam czas, aby zrobić zamach i zadać mu pierwsze ciosy. Sytuacja zaczyna się zmieniać, kiedy Martino stara się złapać mnie za szyję, na której chce zacisnąć dłonie. Nie pozwalam mu jednak na to, zadając ostatni cios w okolice nosa. W chwilę później rozluźniam uścisk, a Włoch upada na podłogę, zasłaniając rękoma twarz. Jak okazuje się po kilku sekundach, z jego nosa puściła się krew, a jej strumień jest dosyć obfity. Odczuwam mściwą satysfakcję  z takiego obrotu spraw.

            - Nawet nie próbuj nikomu mówić – rzucam w jego stronę – i tak nikt ci nie uwierzy.

            - Uważaj, żeby nos ci nie odpadł – Patryk dodaje nutkę ironii.

Nie patrząc w stronę Martino zabieramy swoje torby, po czym wychodzimy na zewnątrz. Zostaje nam do przejścia zaledwie parę metrów i już jesteśmy na parkingu, na którym stoją nasze samochody. Każdy z nas wrzuca swój ekwipunek do bagażnika. Już mamy wsiąść do swoich pojazdów, gdy obydwaj panowie do mnie podchodzą.

            - Nieźle go załatwiłeś – mówi Czarnowski, klepiąc mnie po ramieniu – sam dałbym mu w pysk za obrażanie kobiety.

            - No właśnie to był wystarczający powód – uśmiecham się szeroko.

            - Mam nadzieję, że nie zrobiłeś mu nic poważnego – do rozmowy włącza się Łasko.

            - No co ty?! – śmieję się niemal w głos – uwierz, że przestawienie zębów dobrze mu zrobi.

Kapitan po chwili namysłu również przyznaje mi rację. Nie roztrząsamy już dłużej tematu, gdyż każdy z nas jest zmęczony i chciałby chociaż trochę czasu spędzić we własnym domu. Nie mówię już może o tym, że przed treningiem obiecałem Jagodzie wspólny wieczór. Wspomniała, iż Hania czuje się już dużo lepiej i powoli zaczyna zajmować się dziećmi, zatem moja dziewczyna jest mniej obciążona. Również Michał chwalił się, że jego partnerka zaczyna wracać do pełni sił, a on sam zaczyna wyganiać moją ukochaną, żeby chociaż trochę czasu poświęciła na swoje potrzeby. Cóż. Dzisiaj wracam do domu naprawdę szczęśliwy. Po pierwsze udało mi się usadzić tą łajzę. A po drugie nareszcie spędzę wieczór z Jagodą.

***

/ Michał /

            Dzisiaj nadszedł jeden z tych dni, gdy moja partnerka nie ma najmniejszej ochoty na opuszczenie sypialni. Spędza w pomieszczeniu kolejną godzinę i za nic na świecie nie daje namówić się na wyjście. Nie interesuje się także, co dzieje się z maluszkami. Psycholog prowadząca jej przypadek twierdzi, iż stan jej zdrowia znacząco się poprawia, lecz stany depresyjne mogą jeszcze wracać. Młoda mama powinna zbliżać się do swoich pociech, ale czasem mam wrażenie, że nigdy nie dojdzie do całkowitego leczenia. Pijąc poranną kawę, staram się odsunąć nieprzyjemne myśli i zastanowić się, jak będzie wyglądał cały dzień. Po dłuższej chwili zastanowienia dochodzę do wniosku, iż warto chociaż trochę czasu spędzić z maluszkami. Podczas tygodnia pracy wykonuję przy nich podstawowe czynności, a w opiece nad Michasią i Arkiem zgodziła się pomóc żona naszego libero. Tak naprawdę, Kinga sama się zaoferowała, za co jestem ogromnie wdzięczny jej i Damianowi. Na Jagodę coraz trudniej jest liczyć, gdyż odkąd wywalczyła sobie miejsce w pierwszej szóstce, coraz bardziej poświęca się treningom. Natomiast, jeśli chodzi o Hanię, ze względu na jej stan zdrowia obawiam się nieco zostawić z nią dzieci. Nie ma to żadnego związku z brakiem zaufania wobec partnerki, ale ma na celu zapewnienie dobrej opieki naszym maleństwom. W chwili, gdy zamierzam zrobić sobie jakieś lekkie śniadanie, słyszę, dobiegający z góry, płacz dziewczynki. Szybko zapominam więc o własnych potrzebach i biegnę sprawdzić, co się dzieje. Wygląda na to, że Misia nie śpi już od dobrych kilku minut. Domaga się zatem posiłku oraz zmiany pieluchy. Arek właściwie podobnie. Wzdycham ciężko, po czym zabieram się do roboty. W kilka minut później maluszki są już przebrane i najedzone. Michasia leży w swoim bujanym foteliku. Chłopczyk zaś bawi się na podłodze ulubionymi maskotkami. Z zadowoleniem patrzę na swoje pociechy, a w sercu pojawia się uczucie dumy, jak również radości.

            - To co? – zwracam się do Arka – może wybudujemy wieżę z klocków?

Chłopiec ochoczo podchodzi i siada na moich kolanach. Ja tymczasem sięgam swoją ręką po klocki, które wysypuję na podłogę. Zaczynam układać z nich coś na kształt wspomnianej wcześniej budowli. Razem z Arkiem bawimy świetnie. Misia natomiast obserwuje nas z ogromną ciekawością, uśmiechając się i wesoło wymachując rączkami. Mija zaledwie parę minut, gdy chłopcu nudzą się, leżące na podłodze, zabawki. Ten mały łobuz w ciągu kilku sekund niszczy zbudowany wcześniej zamek i z wesołym gaworzeniem zaczyna krążyć po pomieszczeniu. W pewnej chwili podchodzi do bujanego fotelika młodszej siostry, wyciągając rączkę. Widać, że chciałby pogłaskać ją po główce, co napawa mnie lekkim strachem. Obawiam się, iż w prosty sposób może zrobić jej krzywdę, do czego naprawdę nie chcę dopuścić. Później okazałoby się, że nie potrafię zapanować nad dwójką niewinnych dzieci, a do tego marny ze mnie ojciec. Czym prędzej sadzam sobie Arka na kolanach, przysuwając sobie leżaczek małej. Delikatnie ujmuję w swoją dłoń rączkę małego, którą kładę na główce córki. Bardzo powoli przesuwam ją po gładkiej skórze.

            - No cóż… - wzdycham – Michasi się podoba.

Arek wysuwa swoją rączkę z mojej dłoni, po czym wesoło klaszcze. W pokoju dziecięcym rozlega się śmiech małego, co oznacza tylko tyle, że jest zadowolony. Po krótkim wybuchu radości chłopiec przytula się do mnie. Razem patrzymy na naszą gwiazdkę, której przed kilkoma sekundami udało się zasnąć.

***

/ Hania /

            Cotygodniowe wizyty w gabinecie psychologa pozwalają mi wrócić do zdrowia. Już od jakiegoś czasu mój stan jest o wiele lepszy, a ja nie czuję się jak zdjęta z krzyża. Nie da się ukryć, że zaczynam nabierać energii do życia. Również w to niedzielne popołudnie opuszczam naszą sypialnię i staram się spędzić trochę czasu z Michałem. Chciałabym mu pokazać, że w moim życiu jest jeszcze coś innego poza użalaniem się nad sobą. Jednak atakujący cały ten czas spędza w pokoju dzieci. Słyszę, jak razem z Arkiem wygłupiają się, czy starają się zabawić Misię. Mój mały chłopczyk z całą pewnością ochoczo podchodzi do swoich „obowiązków”. Chcę zobaczyć obydwie swoje pociechy oraz ukochanego, lecz nie mam odwagi, aby wejść do pokoju dzieci. Schodzę zatem do kuchni, w której parzę sobie herbatę. Niezauważona przez nikogo spędzam w pomieszczeniu dłuższy czas. Gdy mój kubek staje się pusty, odstawiam go do zlewu, po czym mam zamiar wrócić do sypialni, żeby chociaż trochę odpocząć. Wiem, że ostatnio odpoczywam zbyt często, jednak niczym innym nie potrafię się zająć. Kiedy stawiam stopę na ostatnim schodku prowadzącym na piętro mieszkania, słyszę płacz i jakieś niekontrolowane odgłosy, przypominające kaszel. Zaniepokojona wspomnianymi dźwiękami decyduję się na to, aby wejść do pokoju dzieci. Po przekroczeniu progu moje przerażenie rośnie. Z każdą sekundą coraz trudniej jest mi odsunąć od siebie wszechobecną panikę. Nie mogę jednak patrzeć, jak Michał siedzi bezradnie na sofie, trzymając w dłoni butelkę z mlekiem, a mała krztusi się, z trudem łapiąc powietrze. Jej buźka jest coraz bardziej czerwona, a łzy spływają już do gardła. Jeśli on zaraz nie zareaguje to przyjdzie mu pochować dziecko szybciej, niż myśli! Niepostrzeżenie dla samej siebie wyrywam atakującemu naszą córkę i czym prędzej układam ją w odpowiedniej pozycji, poklepując po plecach. Dziewczynka z trudem dochodzi do siebie. Mija kilka bardzo długich minut, zanim Misi udaje się złapać oddech. Jednak udaje się, dzięki czemu mogę odetchnąć z ulgą. Maleństwo jest jeszcze roztrzęsione i wciąż płacze, dlatego przytulam ją i, trzymając w ramionach, krążę po pomieszczeniu.

            - Nie wierzę… - nagle słyszę głos atakującego.

            - W co nie wierzysz? – udaję zdezorientowaną – coś jest nie tak?

            - Nie wierzę, że tutaj jesteś – odpowiada – i bierzesz naszą córkę na ręce.

            - Ni cóż… - z moich ust wydobywa się ciche westchnienie -  kocham naszą córkę i nie mogłam pozwolić na to, żeby tak po prostu się udusiła.

Kiedy odwracam się od okna, widzę, że na twarzy Michała maluje się szok i niedowierzanie. Sama jestem zaskoczona swoimi słowami, jednak nie ma sensu oszukiwać się, a także karmić kłamstwami o braku uczucia do własnego dziecka. Gdy tulę to maleństwo do swoich piersi, czuję się coraz bardziej do niej przywiązana. Teraz wiem, że dałabym wszystko, aby Misia mogła wychowywać się w szczęśliwej i kochającej rodzinie.

            - Kochanie – atakujący obejmuje mnie swoimi silnymi ramionami – nawet nie wiesz, jak się cieszę, że to powiedziałaś. Jesteś najwspanialsza na świecie!

Zupełnie nie spodziewałam się słów, jakie przed momentem usłyszałam od Michała. Wiem, że dla niego to bardzo ważne, ale i tak jestem w szoku. Tulę do piersi nasze maleństwo, a w moim oku kręci się łza szczęścia. Po krótkiej chwili atakujący podchodzi do nas i obejmuje swoimi silnymi ramionami. W tej euforii zupełnie zapominamy o Arku, który bawi się na sofie. Kiedy w pomieszczeniu robi się bardzo cicho, chłopiec zeskakuje z kanapy i przytula się do nogi atakującego. Trwamy w takim uścisku przez jakiś czas.

            - Cieszę się, że was wszystkich mam – wyznaje Michał, po czym bierze na ręce Arka i wkłada go do łóżeczka. Ja również odkładam małą Michasię, a potem razem z atakującym zostawiamy nasze dzieci w ich pokoju. Sami również idziemy odpocząć.

-----------------------------------

Witam wszystkich po dłuższej przerwie.

Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, 

jednak myślę, że uda mi się dodawać rozdziały

dużo częściej. Pozdrawiam! :)