Rozdział 16

/ Jagoda /

            Rankiem budzą mnie promienie zimowego słońca, które przedzierają się przez firanki w naszej sypialni. Z ogromną niechęcią otwieram oczy, chociaż chciałabym jeszcze przez chwilę pospać. Zamiast tego spokojnie wpatruję się w twarz śpiącego jeszcze Michała. Przyjmujący wciąż otula mnie swoimi silnymi ramionami, nie mając najmniejszego zamiaru się obudzić. Ja również przymykam powieki. Delektując się naszą bliskością, układam głowę na obojczyku mojego ukochanego. Wybaczam. Wybaczam wszystko, co zrobił w ostatnim czasie, a co doprowadziło mnie do łez w niejednym przypadku. Wiem, że Kubiak to w gruncie rzeczy wymarzony facet, który może wiele zaoferować swojej kobiecie. Nagle czuję, że siatkarz zaczyna się poruszać. Po dłuższym czasie ponownie unoszę więc powieki i widzę jego piękne, niebieskie tęczówki. Wpatrujemy się w siebie przez ułamek sekundy, a później nasze usta łączą się w namiętnym pocałunku.

            - Jak spałaś? – jego głos jest niezwykle zmysłowy i delikatny.

            - Cudownie – nie potrafię ukryć uśmiechu – po takich ćwiczeniach nie można było inaczej – teraz już śmieję się w głos.

            - W takim razie teraz pewnie jesteś głodna – bardziej stwierdza niż pyta.

            - Nawet nie wiesz, jak! – krzyczę, nadal się śmiejąc.

W wyrazie jego twarzy widzę jakąś radość, której od dawna mu brakowało. Siatkarz nie ukrywa również troski o mnie i dobrego nastroju, towarzyszącego nam od przebudzenia. Właśnie próbuję wstać, a także poszukać puchatego szlafroka. Powinien leżeć gdzieś na podłodze naszej sypialni, jednak nigdzie nie mogę go dostrzec. W tym samym momencie mój ukochany daje mi znak, abym nie wychodziła z łóżka. Posłusznie wykonuję jego prośbę, szukając sobie wygodniejszej pozycji. Kubiak tymczasem wygrzebuje z szuflady jakieś bokserki i spodenki. Tak ubrany znika, a ja słyszę jedynie tupot jego bosych stóp po drewnianej powierzchni schodów. Po moim sercu rozlewa się jakaś dziwna radość. Uczucie jest o tyle dziwne, że do tej pory się nie pojawiało. Nie jest mi dane dłużej rozmyślać, bo w progu naszej sypialni pojawia się Michał. Kiedy widzę, że trzyma w dłoniach tacę ze śniadaniem, jestem mile zaskoczona.

            - Nie musiałeś się tak poświęcać – mówię, gdy mija pierwszy szok – ale to bardzo miłe z twojej strony – dodaję.

            - Oczywiście, że musiałem – mina Kubiaka jest teraz bardzo poważna – byłem dla ciebie taki paskudny, że chyba będę musiał odpokutowywać to przez najbliższy miesiąc.

            - Przestań – odpowiadam, kończąc pić poranną kawę – już ci wybaczyłam.

            - Jesteś cudowna – po tych słowach siatkarz zachłannie wpija się w moje usta.

Instynktownie odstawiam więc filiżankę na szafkę nocną. Swoje palce wczepiam we włosy przyjmującego, a nasze języki znów zaczynają dziki taniec. W chwilę później Kubiak zrzuca ze mnie kołdrę, bardzo gwałtownie wdzierając się do mojego wnętrza. No cóż… ja nie mam nic przeciwko takiej rozgrzewce przed zbliżającym się treningiem. Wręcz przeciwnie, bardzo mi się troszkę ćwiczeń, chociażby dla utrzymania figury.

***

/ Kubi /

            Kolejny wyjazd Jagody powoduje, iż zostaję w domu całkiem sam. Najchętniej zatrzymałbym ją przy sobie, ale wiem, że siatkówka jest dla niej tak samo ważna, jak dla mnie, więc nie mogę tego zrobić. Zwłaszcza, że jest kluczową zawodniczką w zespole, a to, żeby została w Jastrzębiu jest jedynie moją fanaberią. Dziwnie znudzony snuję się po naszym mieszkaniu. Nie potrafię znaleźć sobie zajęcia w dzisiejsze popołudnie. Po kolejnych kilku minutach przychodzi mi do głowy pomysł, aby zaprosić kumpli na małe piwko, ewentualnie mecz piłkarzy, który zostanie wyemitowany bodajże za godzinę. Nie czekając dłużej wykonuję kilka telefonów. Po zakończeniu ostatniej rozmowy jestem z siebie całkiem zadowolony. Za parę minut mają się tutaj pojawić Czarnowski z Tisherem. Spoglądam więc jeszcze do lodówki, która świeci pustkami. Oczywiście nie brakuje w niej jedzenia, ale nie ma ani kropli alkoholu, czy grama normalnych przekąsek. Już mam wybrać się do sklepu, kiedy słyszę rozlegający się po mieszkaniu głos dzwonka.

            - Witamy, panie Kubiak – słyszę tuż po otworzeniu drzwi.

            - Zapraszam do środka – odpowiadam – będę musiał was chyba na chwilę przeprosić, bo nie mam żadnego alkoholu, nie zdążyłem wyjść – dodaję.

            - Myślę, że  nie ma takiej potrzeby – środkowy się uśmiecha – Szymek, skocz do kuchni z łaski swojej.

Nasz niemiecki kolega kiwa głową na znak, że rozumie prośbę Patryka, po czym wychodzi. Nie upływa nawet kilka minut, gdy rozgrywający wraca do nas z kilkoma puszkami piwa i jakimiś przekąskami. No tak, panowie o wszystkim pomyśleli, a mój mózg wziął chyba wolne. Niemniej to nie jest odpowiedni moment na jakiekolwiek wyrzuty. Sięgam więc po puszkę brunatnego trunku, rozpoczynając rozmowę.

            - Co byście powiedzieli na mecz? – pytam po kilku minutach zaciętej konwersacji.

            - Zależy jaki – Szymek udaje zamyślonego – a co mamy do wyboru?

            - Piłkarze, czy hokeiści? – mówię, przełączając kanały.

            - Hokeiści! – odpowiadają obydwaj, po czym pogrążamy się w rywalizacji na ekranie.

***

/ Hania /

            Michał miał wrócić do Polski już wczoraj, ale złe warunki pogodowe spowodowały, że jego lot został odwołany. Nie byłam tym zachwycona, a dzieci chyba to wyczuły. Moje przygnębienie całą tą sytuacją sprawia, że znów siedzę na kuchennym oknie z kubkiem herbaty w dłoni. Znów wpatruję się bezlistne gałęzie, a moje rozmyślania przerywa natarczywy dźwięk dzwonka przy drzwiach. Idę otworzyć w nadziei, że Michał niespodziewanie wrócił do domu, bo obsługa lotniska zaoferowała dodatkowy lot. Mam wrażenie, iż wszystko łudząco przypomina sytuację z przed kilku dni. Nie odstawiając kubka, kieruję swoje kroki w stronę drzwi. Intuicyjnie wyczuwam, że stoi za nimi ktoś, kogo wcale nie chcę tutaj widzieć. Dlatego staram się, aby moje kroki były bezszelestne, dzięki czemu nie zdradzę swojej obecności w domu. Kiedy udaje mi się pokonać tę krótką odległość, stawiam naczynie na szafce. Mając wolne ręce przybliżam się do drzwi, po czym zerkam przez wizjer. Tak, jak myślałam, to Radek. Czym prędzej zabieram palec z blaszki, zakrywającej Judasza, a także łapię swój kubek. Nie wiele myśląc idę na górę i skręcam do pokoju dzieci. Z bijącym ponad normę sercem siadam na kanapie, a później próbuję się uspokoić. Na niewiele się to jednak zdaje, ponieważ z dołu dobiega mnie łomot, a także krzyki.

            - Otwieraj! – wiem, że jego cierpliwość właśnie się wyczerpuje – Hanka, wiem, że tam jesteś!

Nie reaguję, więc łomot po kilku minutach ustaje. Przez kilka kolejnych chwil słychać jeszcze krzyki, ale w końcu sąsiad otwiera swoje drzwi i grozi mojemu byłemu wezwaniem policji. Jako, że Radek jest recydywistą, groźba działa na niego bardzo skutecznie i już po chwili słychać tupot stóp odbijających się echem po klatce schodowej. Wiem jednak, że to nie jest jego ostatnia wizyta i wróci tu szybciej, niż mi się wydaje. Póki co odpycham od siebie nieprzyjemne myśli, biorąc na ręce naszą córkę. Dziewczynka jest bardzo nerwowa, a ja jestem przekonana, że odwiedziny Radka miały na to znaczący wpływ.

            - No już, słonko – zwracam się do niej ciepłym i spokojnym głosem – nic nam już nie grozi.

Bardzo chciałabym wierzyć w swoje zapewnienia, jednak nie ma to najmniejszego sensu. On tutaj wróci bez względu na sąsiadów. Jestem pewna, że nie odpuści.

-------------------------------------

Z tego miejsca chciałabym wszystkim życzyć zdrowych, wesołych i pogodnych świąd Bożego Narodzenia. Wszystkim autorkom weny oraz wielu pomysłów na nowe opowiadania, a pozostałym spełnienia marzeń i wszystkiego, co najlepsze nie tylko w trakcie świąt, ale również w Nowym Roku. Pozdrawiam wszystkich i do napisania niebawem! :)