Rozdział 20

/ Jagoda /

            - Kubiak, zbieraj się – mówię, wchodząc do salonu.

            - Gdzie znowu mam iść? – pyta, nie zaszczycając mnie nawet jednym spojrzeniem.

            - Więcej optymizmu – posyłam mu promienny uśmiech – idziemy do klubu.

            - Jak masz ochotę, to idź – przyjmujący nie odpuszcza nawet na moment.

            - Kochanie – mówię, siadając obok niego – chcę iść z tobą.

Michał jest nieco zdziwiony, ale robi wszystko, żeby nie okazać emocji. Zawzięcie bawi się pilotem, zmieniając kanały. Unika więc nie tylko mojego spojrzenia, ale także rozmowy. Nie wspomnę już o tym, że bardzo trudno jest go wyciągnąć gdzieś poza halę. Jednak ja nie zamierzam zrezygnować z tego wyjścia, a sama nie mam ochoty się bawić. Poza tym mojemu chłopakowi też należy się cokolwiek innego od życia, niż tylko mecze, odpoczynek i wyjazdy. Powinien się czasem zabawić, co jest moim decydującym argumentem w podjętej rozmowie. Zanim wyciągam swojego asa z rękawa, zabieram z ręki przyjmującego pilot, po czym wyłączam telewizor. Zmuszam go tym samym do popatrzenia mi w oczy.

            - Nie patrz tak na mnie – mówię, widząc zdziwienie na jego twarzy – ubieraj się i wychodzimy.

            - Widzę, że z tobą nie wygram – Kubiak wzdycha zrezygnowany – daj mi pięć minut.

Tak! O to właśnie mi chodziło! Nie sądziłam tylko, że Michał tak szybko da się przekonać, a przy tym nie wybuchnie. Przypuszczam, że za kilka dni przyzna mi rację, chociaż nie powie tego nawet na torturach. Generalnie rzecz ujmując, przyjmujący jest raczej typem domownika. Bardzo rzadko pozwala mi się gdzieś wyciągnąć, co zazwyczaj akceptuję. Jednak nie tym razem.

            - Długo jeszcze będziesz się szykował? – pytam, pukając do drzwi łazienki.

            - Pięć minut! – odpowiada, starając się przekrzyczeć szum wody.

Nie mam więcej pytań. Postanawiam nie poganiać Michała, bo wiem, że wtedy będzie siedział w łazience o wiele dłużej, niż to konieczne. W oczekiwaniu na ukochanego staję przed dużym lustrem, ponownie oceniając swój wygląd. Właśnie mam pociągnąć usta błyszczykiem, gdy słyszę za swoimi plecami huk otwieranych drzwi. No nareszcie! Nawet ja nie spędzam na przygotowaniach tyle czasu, co on.

            - Idziemy, czy się rozmyśliłaś? – pyta z nutką ironii w głosie.

            - Gdybym się rozmyśliła, siedziałabym na sofie w ciepłych kapciach z kubkiem herbaty w ręku – ignoruję jego sarkazm i posyłam mu szeroki uśmiech.

Przyjmujący unosi kąciki ust, w geście symbolicznego uśmiechu. Pomaga mi włożyć kurtkę, po czym zamyka drzwi naszego lokum. Razem kierujemy swoje kroki na parter. Przed klatką schodową czeka już zamówiona wcześniej taksówka, która odwozi nas do klubu.

***

            Gdy udaje nam się dotrzeć na miejsce, Kubiak nadal nie jest zachwycony tym, że w sobotni wieczór musi gdziekolwiek wychodzić. Jest to jednak jeden z niewielu dni, kiedy możemy pozwolić sobie na tego typu wypad. Mogę mu tłumaczyć, lecz jego głowa jest odporna na jakąkolwiek wiedzę. Uświadamiając to sobie nie podejmuję kolejnej próby przedstawienia mu swoich racji. Zamiast tego kieruję swoje kroki do baru, w którym zamawiam drinka na rozgrzewkę. Po wypiciu pierwszej porcji alkoholu idę na parkiet, żeby chociaż trochę potańczyć. Kątem oka zerkam na mojego chłopaka. Siatkarz siedzi na wysokim stołku, powoli sącząc piwo. Najpierw jedno, potem kolejne. Podchodzi do mnie dopiero po opróżnieniu trzeciego kufla.

            - Jak się bawisz? – tym pytaniem próbuje przekrzyczeć głośną muzykę.

            - Świetnie, skarbie – odpowiadam, poruszając się w takt muzyki.

Nie zauważam nawet, kiedy przyjmujący wyjmuje z mojej dłoni pustą szklankę i odstawia na tacę przechodzącego akurat barmana. W chwilę po tym ujmuje moje ręce, rozpoczynając nasz wspólny taniec. Chłopak nie daje mi nawet kilku minut na odpoczynek. Swoją drogą, nie spodziewałam się, że taki z niego świetny tancerz! Michał pozytywnie mnie zaskakuje, z czego akurat bardzo się cieszę.

            - Gdzie nauczyłeś się tak tańczyć? – pytam podczas krótkiej przerwy.

            - Właściwie się nie uczyłem – jego szczerość po alkoholu jest wręcz rozbrajająca.

            - Jestem pod wrażeniem – nie ukrywam swojego zdumienia – może zatańczymy jeszcze jeden kawałek?

W odpowiedzi Michał kiwa głową, prowadząc mnie przy tym w stronę parkietu. Z głośników wydobywają się akurat dźwięki jakiegoś szybkiego utworu, więc staram się dotrzymać mu kroku. To jest ostatnia piosenka, na jaką wystarczyło mi sił podczas dzisiejszej imprezy. Gdy mówię o tym Kubiakowi, okazuje mi zrozumienie. Impreza była naprawdę rewelacyjna. Bez dwóch zdań, warto było namówić na nią Michała!

***

/ Michał /

            Sobotnie popołudnie jest jedynym dniem w tym tygodniu, który mogę spędzić z ukochaną i dziećmi. Przed świętami czeka nas jeszcze jeden ważny mecz, więc spędzamy na hali o wiele więcej czasu niż zazwyczaj. Większość z nas po prostu wymięka. Nogi odmawiają nam posłuszeństwa, podobnie jak głowy. Trener czegoś ode mnie oczekuje, a ja nie mam zielonego pojęcia, co on do mnie mówi. Na całe szczęście dziś rano mieliśmy tylko lekki rozruch, a potem Bernardi dał nam spokój. Korzystając z okazji, bawię się z córką, która została ułożona w swoim bujanym foteliku. Moje maleństwo wciąż się śmieje i wesoło macha nóżkami. Nie wyobrażam sobie, żeby miało jej z nami nie być. Arka zresztą też. Obydwoje wnoszą do mojego życia bardzo dużo radości. Może się ona równać z długo oczekiwanym sportowym sukcesem. Chociaż mimo wielu trudności mój związek z Hanią można tak właśnie określić.

            - Może ją nakarmisz? – młoda mama niespodziewanie wchodzi do salonu.

            - Z przyjemnością – odpowiadam, wyjmując córkę z fotelika.

Michasia z całą pewnością czekała już na swój posiłek, bo bardzo zachłannie ssie smoczek swojej butelki. Już w kilka minut później staje się ona pusta, więc układam małą na swoim ramieniu, czekając aż jej się odbije. W tym czasie do dużego pokoju przybiega Arek, który trzyma w rączkach swoją ulubioną maskotkę. Kątem oka zauważam gniewny wyraz jego twarzy. Trudno mi się domyślić, czego może chcieć chłopiec.

            - Ta – ta! – w pomieszczeniu rozlega się jego krzyk.

Odwracam się, żeby sprawdzić, czego domaga się Arek. Gdy staję przodem do niego, dostrzegam odrzuconą w kąt maskotkę i wyciągnięte rączki chłopca. No tak. On też domaga się, żeby wziąć go na ręce i poświęcić mu chociaż trochę uwagi.

            - Poczekaj, aż Misia zaśnie, to się pobawimy – mówię bardzo spokojnym głosem.

            - Teraz! – cienki głosik wypełnia pomieszczenie.

Nim udaje mi się obejrzeć, chłopiec rzuca się na podłogę, uderzając w nią rączkami i płacząc. W tych warunkach nie jestem w stanie usypiać córki, więc przekazuję opiekę nad nią Hani. Kiedy dziewczyna pojawia się w pokoju, patrzymy na siebie zdziwieni, jednak nic nie mówimy. Moja ukochana bez słowa odbiera ode mnie córkę, a ja podchodzę do Arka. Na początku w ogóle nie chce na mnie spojrzeć, ale gdy wyciągam w jego stronę swoje ręce podchodzi do mnie, pociągając noskiem. Swoje kroki kieruję na górę, gdzie oprócz naszej sypialni znajduje się pokój dzieci. Zdejmuję z półki pudełko klocków, dzięki czemu jesteśmy zajęci przez dłuższy czas budową zamku. Dopiero, gdy chłopiec zaczyna ziewać, uświadamiam sobie, ile czasu minęło. Przebieram go więc w piżamkę, po czym staram się utulić do snu. W tej chwili uświadamiam sobie, że zbyt wiele czasu poświęcam córce, zaniedbując tym samym Arka. To właśnie dlatego pozwalam mu zasnąć w swoich ramionach, kładąc się razem z nim na kanapie, która stoi w pokoju dzieci. W jednym momencie mnie również ogarnia senność. Czuję tylko, jak Arek oplata rączkami moją szyję, a później obydwoje udajemy się do krainy Morfeusza.

***

/ Jagoda /

            Impreza dawała nam się we znaki przez kilka kolejnych dni. Szybko jednak musieliśmy wrócić do formy, ponieważ nasi trenerzy nie powinni widzieć nas w takim stanie. Zwłaszcza, że mamy bardzo mało wolnego czasu, a wszystko co dobre, szybko się kończy. Na całe szczęście mam również za sobą dwa treningi, rozruch i siłownię. Wieczór postanawiam zatem wykorzystać na lekturę książki, czego nie robiłam już od bardzo dawna. Kiedy jednak otwieram książkę i zagłębiam się w jej pierwsze wersy, słyszę dzwonek do drzwi. Szlag by to trafił! Pewnie Kubiak znowu nie zabrał ze sobą kluczy, a ja będę musiała przykleić mu je do ręki. Niechętnie zwlekam się z łóżka, odkładając książkę grzbietem do góry. Równie niechętnie pokonuję kolejne stopnie schodów, idąc do przedpokoju. Zerkając przez wizjer, nie ukrywam swojego zdumienia. Spodziewałabym się tutaj każdego, ale nie mamy!

            - Cześć, kochanie – rodzicielka wita mnie natychmiast po otworzeniu drzwi.

            - Cześć – odpowiadam, będąc nadal w lekkim szoku.

Zaskoczenie nie jest jednak tak duże, żebym przestała trzeźwo myśleć. Przesuwam się więc, wykonując gest zaproszenia do środka. Moja mama z dużym uśmiechem na twarzy przekracza próg naszego lokum. Rozgląda się z ciekawością, oceniając zapewne gust mój i Michała. Odkąd wyjechałam z domu, jest tutaj pierwszy raz. Nic dziwnego, że z ciekawością wchodzi do kolejnych pomieszczeń. Ja w tym czasie idę do kuchni, żeby zaparzyć dla nas mocną, popołudniową kawę.

            - Nic nie wspominałaś, że wpadniesz – mówię, kiedy siedzimy już w salonie.

            - Sama nawet nie planowałam, ale twój wujek uparł się, żebym was wszystkich odwiedziła.

No tak. Wujek Michał ma jak zawsze rewelacyjne pomysły, których nigdy ze mną nie konsultuje. Pomimo naszych bardzo dobrych relacji wciąż traktuje mnie trochę jak dziecko. Nie wiem, co chciał osiągnąć zaproszeniem tutaj mamy i pewnie nigdy się tego nie dowiem. Na początku jestem na niego trochę zła, bo powinien przynajmniej mnie o tym poinformować. Jednak rozmowa z mamą toczy się w bardzo dobrym kierunku, a ja po dłuższym czasie odkrywam, jak bardzo mi jej ostatnio brakowało.

            - Cieszę się, że przyjechałaś – mówię, nakładając na jej talerz kolejny kawałek ciasta.

            - Ja też, córeczko – mama uśmiecha się tak, jak zawsze to robiła, gdy byłam mała – ja też.